حجت الاسلام ایروانی نقل می‌کند: در یکی از سفرهایمان به عراق، با عده‌ای از فضلا، طلبه‌ها و دانشمندان، پس از نماز مغرب و عشا در صحن حرم امیر مؤمنان، علی (ع) نشسته بودیم و با هم صحبت می‌کردیم. وقتی صحبتمان تمام شد و آقایان خواستند بروند، ساعت را نگاه کردند. ساعت صحن حضرت علی (ع) دو و نیم را نشان می‌داد و ساعت آقایان نیز با ساعت حرم چند دقیقه اختلاف داشت. بنابراین، اختلاف ساعت پیش آمد. در حال گفت و گو در این باره بودیم که حضرت امام از در قبله وارد صحن حرم شد. یکی از دوستان نجف که در میان ما بود، گفت: «ساعتهایتان را میزان کنید! ساعت دو و سی دقیقه است. سیزده سال است که امام هر شب، در همین ساعت وارد صحن حرم می‌شود؛ ورود امام، خودش بهترین ساعت است.»

سیرۀ اخلاقی علما، فاطمه عسگری، ص ۴۵.