«ابوموسی اشعری»، اولین عمامه به سری که سرش کلاه رفت!

تاریخ اسلام پر است از عمامه به سرهایی که یا به دلیل ساده لوحی کلاه سرشان رفته و یا به دلیل امراض قلبی همچون ترس و راحت طلبی، دست به خیانت زده اند؛ اولین آنها «ابوموسی اشعری» بود. فردی که طبق شواهد تاریخی، شعارش «اعتدال» و «عقلانیت» بود و به مذاکره با دشمن خوشبین. شاید به دلیل همین تجربه تلخ تاریخی بود که امیرالمؤمنین(ع) در نامه معروفشان به مالک اشتر نسبت به لبخند زدن و نزدیک شدن دشمن به قصد فریب، هشدار می دهند و می فرمایند:

«فَإِنَّ الْعَدُوَّ رُبَّمَا قَارَبَ لِيَتَغَفَّلَ فَخُذْ بِالْحَزْمِ وَ اتَّهِمْ فِي ذَلِكَ حُسْنَ الظَّنِّ؛ گاهى دشمن نزديك مى‏شود تا غافلگير كند؛ پس دور انديش باش و خوشبينى خود را متّهم كن.» (نهج البلاغه؛ نامه 53)

و در ادامه نیز زمینه دیگر فریب خوردن، که نوشتن پیمان و توافق با دشمن است، را یادآور می شوند: 

«وَ لَا تَعْقِدْ عَقْداً تُجَوِّزُ فِيهِ الْعِلَلَ وَ لَا تُعَوِّلَنَّ عَلَى لَحْنِ قَوْلٍ بَعْدَ التَّأْكِيدِ وَ التَّوْثِقَةِ؛ هرگز با دشمن پيمانى را مبند كه در تعبيرات آن جاى گفتگو باقى بماند، و بعد از تأكيد و عبارات محكم، عبارات سست و قابل توجيه بكار مبر (كه اثر آن را خنثى مي كند).» (نهج البلاغه؛ نامه 53)

ابوموسی اشعری ها همواره هم نسبت به دشمن خوشبین اند و هم توافقی را با دشمن امضاء می کنند که سست، دو پهلو و قابل تفسیر باشد. بگونه ای دشمن بتواند بدون نقض شدن متن توافق، تحریم های جدید وضع کند! 

ای کاش کار دست مالک اشترها بود!