در زندگى معنوى هم اگر تو در خوبى خودت غرق شوى و ديگران در زندگى ايمانى و تقوايى و در يقين و رضا و قرب تو سهمى نگيرند و زندگى آنها در زندگى تو شكل نگيرد حتماً تو در غربت و تنهايى خودت محاصره خواهى شد و از دست خواهى رفت.
مثل اينكه هر تاجر يهودى سعى مى‏كرد كه شاگرد خودش را تا حدى مسلط بار بياورد و رموز و فنون را به او بياموزد و چيزى نمى‏گذشت كه بازار مسلمين مسخر همين يهوديان تازه پا مى‏شد كه در زندگى آنها زندگى ديگران شكل گرفته بود و از خوبى آنها ديگران هم به نوايى رسيده بودند، امّا تاجر سلطان شاگردانش را عقب نگه مى‏داشت كه رقيب آينده‏اش نشوند و كنار مى‏گذاشت كه از دستش بيرون نروند و در نتيجه اين تاجر سلطان از دو طرف محاصره مى‏شد؛ از خارج در برابر رقيب‏هاى يهودى و از داخل در برابر كارشكنى شاگردش كه مى‏فهميد استاد كم او مى‏گذارد و زياد بارش مى‏كند. 

و اين بود كه زندگى بهتر مادى و يا معنوى را كسى مى‏بُرد كه توليدى كرده بود و در تنهايى و غربت و در اقليت خود، رمز تكثير و زايندگى و سازندگى را يافته بود.

استاد صفایی حائری 

  آيه سبز  ص ۷۵