یک روز استاد بزرگ اخلاق، آخوند ملا حسینقلی همدانی، سر کلاس چند بار پشت سر هم تکرار می‏کند: « آفرین سید محمد سعید، آفرین سید محمد سعید» به طوری که حاضران تعجب می‏کنند که [علی‏رغم غایب بودن سید محمد سعید] این چه حرفی بود؟!
بعدا که از سید محمد سعید حبوبی سؤال می‏کنند که تو در آن روز کجا بودی؟ جواب می‏دهد:
«در قایق نشسته بودم و از کوفه به کربلا می‏آمدم؛ در کنار من مرد عربی خوابیده بود و سرش را به کتف من گذاشته بود و خُرخُرکنان آب دهانش را روی من می‏ریخت، ولی من دلم نیامد که او را بیدار کنم. آن وضع را تا کربلا تحمل کردم ولی او را بیدار نکردم» و تحسین آخوند نسبت به سید محمد سعید، به خاطر همین امر بود. 
تذکرة المتقین، مقدمه، ص ۲۲-۲۳