یک جرعه باشهید
هدف که مشخص باشد،
دشمن که شناسایی شده باشد
دیگر مشکلی نیست و باید هدفگیری کرد
یک روز با سلاح نظامی…
روز دیگر با سلاح فرهنگی….
شهید محمودرضا بیضایی
کانال خبرگزاری فارس:
آسوشیتدپرس: راهپیمایی مردم با شعارهایی ضد آمریکا و اسرائیل در دمای زیر صفر.
الجزیره: شرکت کنندگان در راهپیمایی ۲۲ بهمن با حضور در خیابانهای اصلی تهران، همچون گذشته شعارهایی را علیه آمریکا و اسرائیل سر دادند.
روزنامه آلمانی زبان تاگهبلات: در راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال به طور خاص از سیاستهای ضد ایرانی دولت آمریکا انتقاد میشود.
خبرگزاری «رویترز» در گزارشی جهتدار مدعی شد: امروز فقط «چند صدهزار نفر» آنهم بخاطر تهدید رئیس جمهور آمریکا به خیابانهای ایران آمدهآند.
شبکه «روداو» از کردستان عراق: حضور مردم ایران در راهپیمایی ۲۲ بهمن «میلیونی» است.
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﻮیه ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ.
ﻭﺍﮔﻮیه ﻫﺎ ﺍﺛﺮﺍﺕ عمیقی ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺩِ ﮔﻮینده ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ MIT آمریکا مطاﻟﻌﺎﺗﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻓﻘﻂ یک ﺑﺎﺭ ﺑﮕﻮیید: “ﻓﻼﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍنم ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩهم"
ﺑﺎید یک ﻧﻔﺮِ ﺩیگر ﻫﻔﺪﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮیدﮐﻪ: “ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍنید ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩهید” ﺗﺎ ﺍﺛﺮ ﻫﻤﺎﻥ یک ﺩﻓﻌﻪ ﺭﺍ ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﺪ.
ﻣﺮﺍﻗﺐ وﺍﮔﻮیه ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎشید
ﻗﺪﺭﺕِ ﻧﻔﻮﺫِ ﮐﻼﻡِ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ، ﻫﻔﺪﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﮐﻼﻡ ﺩیگرﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ قوی تر است.
وقتی شریک زندگیتان درباره افکار و احساساتش با شما رو راست است و همه آنها را با شما در میان میگذارد یعنی این که میتوانید به او اعتماد کنید.
وقتی همسرتان مقابل شما مینشیند و بدون سانسور، احساساتش را با شما در میان میگذارد بدون این که از قضاوت شدن هراس داشته باشد، بدون این که بابت انتقادهایی که ممکن است متوجهاش شود یا این که شاید بابت احساساتش مورد تمسخر واقع شود، همه آن چه را که در دلش میگذرد با جزئیات بازگو کند یعنی او فرد قابل اعتمادی برای شما در زندگی خواهد بود.
البته این را هم یادتان باشد که اگر همسر شما از آن قبیل آدمهایی نیست که بلافاصله هر آن چه که در دلش میگذرد با شما در میان بگذارد به این معنا نیست که قابل اعتماد نیست.
بعضی آدمها با حرف زدن، احساساتشان را به تدریج مطرح میکنند و بعضیها به تنهایی نیاز دارند و زمان بیشتری میخواهند تا حرف دلشان را برای شما رو کنند.
هيچكس خودش را در هيچ رابطه اى مقصر نميداند
همه ى ما آنقدر غرور داريم،
كه هميشه حق را به جانبِ خودمان ميدانيم
از نظر خودمان،فرشتگانى هستيم،
كه داشتيم زندگيمان را ميكرديم
كه يك نفر آمد و ما را با خاك يكسان كرد و رفت…
داخلِ شعرها
داخلِ متنها
ميگرديم دنبالِ جمله اى كه طرف مقابل را بكوبد و
ما را مظلوم ترين آدمِ دنيا نشان دهد…
گاهى يادمان ميرود آدمى كه الان ميخواهيم سر به تنش نباشد،
تا ديروز پُزَش را به عالم و آدم ميداديم!
كمى انصاف شايد…