زمين را عاشقت كردي، هوا را عاشقت كردي

و هر چه بود بين اين دو تا را عاشقت كردي
گِلت وقتي كه حاضر شد خدا لبخند زد، يعني

ز بس زيبا شدي حتي خدا را عاشقت كردي
به خود مي‌بالم از عشقت ولي همواره مي‌پرسم:

چه در ما يافتي آيا كه ما را عاشقت كردي؟!
نه تنها من، نه تنها او، نه تنها شاعران، حتي

غزل را، بيت‌ها را، واژه‌ها را عاشقت كردي
سپس عشق تو از واژه به قلب ساز ناخن زد

و بعد از آن “دو” “ر” “مي” ‌"فا” “سُ” “لا” را عاشقت كردي
به وقت خواندنت بي‌اختيار از بغض لبريزم

تو حتي بغض را، حتي صدا را عاشقت كردي

﴿مهدي عابدي﴾