​هميشه در ناگهانی ترين لحظه، عزيزترين دارايی مان از دست می رود و ما درست همان موقع يادمان می افتد، چقدر “دوستت دارم” هايمان را نگفته ايم،” از اينكه دارَمت  شادترينم” را نگفته ايم..
هميشه دير يادمان می افتد برای آنچه كه داريم با خوشحالی شكر گوييم.

هميشه دير می شود و ما بعدَش، تمامِ اندوهمان از حرف هايی ست كه نزده ايم.