هر که مقرب تر است، بیشترش می دهند
اگر محبت و عنایت محبوب نبود، اگر کشش او نبود، این همه معرفت و عشق و عمل و ریاضت و خلوت هیچ بود.
 ولی برای وفای او همین بس که با منِ خاک نشین باده ی مستانه می زند و جام بلا پُر می کنند و هر که مقرَّب است و عاشق تر است بیشترش می دهند، 
که «البَلاءُ للوِلاء» آنقدر بلا بر سرت و دلت و کارهایت و بت هایت می ریزند که دیگر از تو و آنها هیچ نماند  با این عجز  با این اعتصام و چنگ زدن و به او پیوستن تو را می رسانند.
صفایی حائری، علی،  قیام، ص ۴۲