شير مادر براي بچه تا يك زماني سودمند است و زمينه ي رشد و استعداد او را فراهم مي‌كند، ولي از يك زماني به بعد بايد او را از شير گرفت و گرنه زيان بار است و آثار معكوس دارد. اين را مادرها خوب مي‌فهمند، اما بچه‌ها نه! و براي همين هم شيون و فرياد مي‌كنند، ولي مادرها با وجود اين كه كانون مهر و محبت اند، به فرياد و ناله ي آن‌ها اهميت نمي دهند. 
خداوند هم نسبت به ما همين طور است. نعمت‌هايي مثل سلامت و آرامش به ما مي‌دهد، كه تا يك زماني براي ما خوب و مايه سعادت است؛ ولي از يك مقطعي به بعد زيان بار و خطرناك است، از اين رو آن‌ها را از ما مي‌گيرد. ولي يادمان باشد؛ مي‌گيرد تا بيشتر بدهد. همانطور كه يك مادرغذا يي به نام شير را مي‌گيرد تا سفره اي از غذا‌هاي متنوع پيش روي فرزند خود بگشايد.