​ ما آدمها معمولاً همسری را که می خواهیم انتخاب نمی کنیم، بلکه همسری را که نیاز داریم بدست می آوریم. یعنی ما مجذوب کسی می شویم که روءیای عشق نامشروط دوران کودکی را بازآفرینی کنیم.
 ما همسری را انتخاب می کنیم که امیدواریم در چهارچوب یک رابطه دو نفره بتواند چیزی را که بطور درونی نتوانسته ایم مستقر کنیم، خنثی یا تکرار و یا کنترل کند، تحت سلطه خود بگیرد، پشت سر بگذارد یا شفا دهد. در نتیجه افراد صمیمی زندگی ما، یعنی همسر و فرزندان مان، تا حدی جایگزین تصورات قدیمی و مظهر درونیاتی هستند که خیلی قبل دفن شده اند.
 «هرچه آگاهی از خود بیشتر باشد انتخاب نیز انتخاب خواهد بود نه برآورده سازی ناهشیار نیاز»   
جیمز فریمو،

کتاب خانواده درمانی گلدنبرگ،گلدنبرگ»