از رسول ‏خدا “ص” نقل شده: حضرت روزى در خواست آب كرد و نزد ايشان اميرمؤمنان و «فاطمه» و حسن و حسين “ع” بودند،

پيامبر “ص” آب را نوشيد، آنگاه به دست حسن “ع” داد، ايشان نيز نوشيد آنگاه پيامبر “ص” فرمود: نوش جان، گوارا باد اى ابا محمد! 
و آب را به دست حسين “ع” داد از آن نوشيد، سپس پيامبر “ص” فرمود: نوش جان و گوارا باد؛ در آن هنگام به دست زهرا “س” داد، از آن نوشيد، پيامبر “ص” فرمود: نوش جان و گوارا باد اى امّ الابرار (مادر نيكوكاران) پاكان! آنگاه به دست على “ع” داد، هنگامى كه از آن نوشيد، پيامبر “ص” به سجده افتاد، وقتى سرخود را بالا آورد.

 برخى از زنان حضرت به او گفتند: اى رسول‏ خدا! نوشيدى سپس به امام حسن دادى، وقتى نوشيد به او فرمودى: نوش جان و گوارا باد، آنگاه به حسين دادى، ايشان نوشيد باز بااو اينچنين فرمودى؛
سپس

آن را به «فاطمه» “س” دادى، هنگامى كه نوشيد به او فرمودى: آنچه را كه به حسن و حسين اظهار داشتى، آنگاه به على “ع” دادى

هنگامى كه نوشيد به سجده افتادى، علت آن چه بود؟
حضرت فرمود: من وقتى كه آب را نوشيدم، جبرئيل و ملائكه با هم به من گفتند: نوش جان و گوارا باد. اى رسول‏خدا! و هنگامى كه حسن “ع” نوشيد، آنان باز چنين گفتند، هنگامى كه حسين “ع” و «فاطمه» “ع” نوشيدند جبرئيل و ملائكه گفتند:
 نوش جان و گوارا باد، من هم همان گونه به آنها گفتم. و هنگامى كه اميرمؤمنان “ع” نوشيد خداوند به حضرت فرمود: نوش جان و گوارا باد اى ولى و حجّت من برخلقم!

در آن هنگام من براى خدا سجده شكر كردم در مقابل نعمتى كه به من در اهل بيت من عطا كرده است.
منبع: بحارالانوار: ٧۳/۵٧/۱ به نقل از مشارق الانوار ، رایحه درخت طوبی ص٩۰