يكى از ياران امام صادق (ع) مى گويد: 
خدمت امام (ع) بودم سخن از اعمال به ميان آمد

 من گفتم: 

عمل من بسيار ضعيف و كم است. 
امام (ع) فرمود:
 «مَهْ اِسْتَغْفِرِ اللهَ; 

از اين سخن خوددارى كن و استغفار نما»
 سپس به من فرمود:
 «إنَّ قَليلَ الْعَمَلِ مَعَ التَّقْوى خَيْرٌ مِنْ كَثيرِ الْعَمَلِ بِلا تَقْوى; 

اعمال كمِ آميخته با تقوا بهتر است از اعمال زياد بدون تقوا» 
عرض كردم: 

چگونه ممكن است انسان اعمال خوب زيادى داشته باشد بدون تقوا؟ 
فرمود: 
اين مانند آن است كه انسان اطعام طعام مى كند و به همسايگان محبت مى نمايد و درِ خانه اش به روى نيازمندان گشوده است; 

ولى

 «هنگامى كه درى از حرام به سوى او گشوده شود وارد آن مى شود»
 (فَإذَا ارْتَفَعَ لَهُ الْبابُ مِنَ الْحَرامِ دَخَلَ فيهِ) 
سپس فرمود: 
اين عملى است بدون تقوا 
و افزود: 
شخص ديگرى ممكن است اين گونه كارهاى خير را انجام ندهد اما هنگامى كه درِ حرام به روى او گشوده شود وارد نگردد

 (گرچه اعمال كمى دارد; اما آميخته با تقواست).   
 کافی ج 2 ؛ ص  76