​محمد حسین مرکبی / درسهایی از تاریخ اسلام                                                                                                دوران سکوت و همکاری

برداشتی از صفحه 76 کتاب انسان 250 ساله:

 امام علی با آن همه برتری علمی و تقوایی و رزمی که نسبت به خلفا داشت، ولی هنگامی که آنها بر کار سوار شدند، مصلحت را در کمک و یاری حکومت دانست. هرجایی که صحبت می شد شروع نمی کرد به نقد کردن و رد کردن دولت ، زمانی که آن ها در رأس حکومت بودند، دفعات کمی دولت را به نقد کشید.

 وقتی هم که کمک می کرد سرزنش نمی فرمود که : من گفتم شما نمی توانید، صلاحیت زمامداری ندارید! گرچه خون دل می خورد ولی صلاح امت و نظام را بر این می دید که همکاری شود.

جامعه ای که در آن دائم عده ای به مخالفت خوانی مشغول باشند متشتت می شود ، اعصاب ها آرام نمی گیرد. آبروی نظام زیر سؤال می رود. حتی مخالف هم باید زیر بار را بگیرد تا به مقصد برسد ، چون اگر بار روی زمین بماند مردم ضرر می کنند. 

 اگر مثل مادر دلسوز هستیم، باید جلو برویم و از جان خود مایه بگذاریم، نگذاریم خلل در معیشت فرزندانمان بوجود آید. علی (ع) خون دل می خورد، تغافل و سکوت می کرد، هر جا لازم بود کمک می کرد.

 بعضی خیال می کنند امام علی همیشه در حال خطبه خوانی بودند، در حالی که امام همیشه در سکوت مشغول کار برای اصلاح امور جامعه بودند. گاهی چند کلامی صحبت می کردند. وقتی می گوئیم سنت نبوی یا علوی منظور این است.

 علی(ع) مرد کار و عمل بود نه مرد فریاد و اعتراض، بخش اعتراضات نهج البلاغه نسبت به بخش حکمت و علم و نصایح خیلی کمتراست.

 گرچه دهها نقد به دولت فعلی داریم اما دلسوزانه می توان رفتار کرد ، وقت را صرف مشورت دادن و راه کار نشان دادن در کمال مهربانی نمود ، قطعا این برای اقتصاد کشور مفید تر است. به تقوی هم نزدیک تر است. با روش رهبر معظم هم هماهنگ تر است. درا ین صورت است که این دلسوزی و محبت به همه آحاد جامعه رسوخ می کند.