​

بعضی از ما، از دید اول شخص با خودمان صحبت می‌کنیم. مثلاً می‌گوییم:

«باید در جلسه خونسردی خودم را حفظ کنم.»
بعضی دیگر، به شکلی صحبت می‌کنیم که انگار با فرد دیگری در حال گفتگو هستیم:

«مریم! باید در جلسه خونسرد باشی.»
مطالعات لابراتوار هیجانات و کنترل خویشتن در دانشگاه میشیگان نشان می‌دهد در شرایطی که تحت استرس قرار داریم (یا قرار است تحت استرس قرار بگیریم) گفتگوهای دستوری با خودمان، خصوصاً اگر به عنوان یک همراه بیرونی با خود صحبت کنیم، می‌تواند اثربخشی بیشتری داشته باشد .
در مطالعه‌ی انجام شده، بخشی از دانشجویان قبل از یک سخنرانی عمومی در جمع، به خودشان می‌گفتند: “چرا عصبی هستم؟” و بخشی دیگر می‌گفتند: “چرا عصبی هستی؟”.
گزارش آنها نشان داد که همین تفاوت کوچک، میزان اضطراب متفاوتی را در آنها ایجاد می‌کند و کسانی که در کنار خودشان با خودشان حرف زده‌اند در مقایسه با کسانی که در خودشان با خودشان حرف زده‌اند، نتیجه‌ی بهتری را تجربه کرده‌اند.