گفتاری خواندنی از آیت الله جوادی آملی / سوء تدبیر در مدیریت جامعه، «‌بلای الهی» است.
پناه بردن به خدا از کسی که استقلال سیاسی را از ما بگیرد
وجود مبارک امام سجاد(علیه السلام) اولاً استقلال سیاسی مان را در دعاها به ما آموخت که شما یک ملتی باشید که هضم نشوید،‌ استعمار نشوید. استبداد و استثمار و استحمار و امثال ذلک، اینها یک ملت را در هم می کوبد، هضم می کند. ملت تابع، هضم شده است. در دعا به ما آموخت که به خدا پناه ببرید از این که یک ملت ضعیف باشید تا دیگران شما را هضم کنند.

یک دعایی دارد به نام «دعای استعاذه»‌که در آن دعا از چند چیز به خدا پناه می بریم. طبق رهنمود امام سجاد(علیه السلام) یکی از مواردی که به خدا پناه می¬بریم این است:
«وَ نَعُوذُ بِكَ مِن … أو يَتَهَضَّمَنَا السُّلْطَانُ» (صحیفه سجادیه؛ دعای 8)
 خدایا! توفیق بده که ما مقتدر باشیم، مستقل باشیم،‌ آزاد اندیش باشیم. هیچ بیگانه ای نتواند ما را هضم بکند. شما دیدید بسیاری از این بیگانه¬ها درصدد بودند ما را هضم بکنند! اروپا درصدد بود، شوروی سابق درصدد بود، صدام درصدد بود، خیلی از اقمار و اذناب آنها درصدد بودند که ایران را هضم بکنند، به لطف الهی شکست خوردند و عقب نشینی کردند. فعلاً این ابرقدرت بوش هست، نظام سلطه آمریکا است که در صدد هضم این کشورهاست. یکی از کشورهایی که مورد طمع اوست، ‌ایران است که این را هضم بکند.

در دعای نورانی امام سجاد(علیه السلام) آمده است که خدایا! ما به تو پناه می بریم از این که یک سلطان مقتدری ما را هضم بکند و استقلال ما را بگیرد. این راه دارد‌؛ منتها همان خدایی که در عصر انقلاب، حافظ و یاور بود، همان خدایی که در دفاع مقدس، ناصر بود، ‌همان خدایی که در طی این 26 سال انقلاب ناصر بود،‌ همان خدا بعداً‌ هم ترمیم می کند. منتها از ما خواستن، از طرف ذات اقدس اله عطا کردن! این یک فراز نورانی آن دعا.
سوء تدبیر در مدیریت جامعه، «‌بلای الهی» است
بعد فرمود وقتی مستقل شدیم، نسبت به زیر مجموعه خودمان هم چگونه باشیم،‌ باید رهبری و ولایت خوبی داشته باشیم. گرچه کشور یک رهبر دارد، یک والی و ولی دارد، اما وقتی شما زیر مجموعه این ولایت را بررسی می کنید،‌ می بینید بسیاری از افراد والی زیر مجموعه خودشان هستند. در همان دعای نورانی، امام سجاد(ع) به ما آموخت: خدایا! آن توفیق را به ما بده که ما نسبت به زیر مجموعه خود بد رفتار نباشیم، مدیر خوبی باشیم، ‌مدبر خوبی باشیم، مهربان باشیم: 
«اللَّهُمَّ إِنيِّ أَعُوذُ بِكَ مِن‏ … وَ سُوءِ الْوِلَايَةِ لِمَنْ تَحْتَ أَيْدِينَا» (همان)
خدایا! من که رییس فلان بخشم، مسئول فلان قسمتم، ‌به تو پناه می برم از اینکه نتوانم اینها را خوب اداره کنم! تدبیر خوب، ‌اداره خوب، ‌اینها نعمت الهی است و سوء تدبیر، ‌بلای الهی است. باید از این بلاها به ذات اقدس اله پناهنده شد و این بلاها را برطرف کرد.