​

روزمان را با قرآن آغاز کنیم

از شاخصه های انقلابیگری همنشینی با محرومان ؛ تهیدستان ومستضعفان است و شاید این از سختترین ویژگیهای انقلابیگری  باشد.

[سوره الكهف (18): آيه 28]

وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَ لا تَعْدُ عَيْناكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً (28)

وبا كسانى كه پروردگارشان را (همواره و در هر) صبحگاه و شامگاه مى‏خوانند و خشنودى او را مى‏جويند، خود را شكيبا ساز و ديدگانت را از آنان برمگير كه زيور دنيا را بطلبى و از كسانى كه دلشان را از ياد خود غافل كرده‏ايم و در پى هوس خويشند و كارشان بر گزافه و زياده روى است، پيروى مكن.

نكته ‏ها:

در طول تاريخ، اغنيا و ثروتمندان كافر، پيوسته شرط ايمان آوردن خود را طرد فقرا و بينوايان مى‏دانستند، چنانچه از نوح چنين درخواستى كردند و حضرت در جواب آنان فرمود:«ما أَنَا بِطارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا»  من مؤمنان را به خاطر تهيدستى طرد نمى‏كنم. در زمان پيامبر اسلام نيز از آن حضرت مى‏خواستند تهيدستانى چون سلمان و ابو ذر و عمار و خباب را از خويش براند تا آنان ايمان آورده و همراه او شوند. اين آيه از چنين تفكّر و عملى نكوهش مى‏كند.

برداشتها:

1-   مرفهین بی درد براى منصرف كردن رهبران الهی از معاشرت با تهى‏دستان مؤمن تلاش می کنند و رهبران الهی  در برابر آن تلاشها، مأمور به مقاومت هستند. «وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ»

2-  همدلى وهمنشینی با تهى‏دستان و محرومان و صعیفان برای رهبران الهی یک تکلیف است. «وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ»

3-  پايبندى به دعا و نيايش، شرط شايستگى افراد براى مصاحبت و همنشينى است. «وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ» …

4-  دعاى دائمى و خالصانه، ارزشمند است. «بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ»

5-   در آغاز و پايان هر روز و هرلحظه بايد به ياد خدا بود. «بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ»

6-   براى بدست آوردن دنيا و رضايت مرفهین بی درد، از تهى‏دستان ومحرومان فاصله نگيريم.«تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا»

7-   زشت‏ترين كار آن است كه مردم به خدا توجّه كنند، ولى رهبران جامعه اسلامی، به دنيا.«يُرِيدُونَ وَجْهَهُ … وَ لا تَعْدُ عَيْناكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا»

8-   خطر دنياطلبى تا حدّى است كه خداوند، به پيامبران هم هشدار مى‏دهد.«وَ لا تَعْدُ عَيْناكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا»

9-   كسى كه بدنبال دنيا مى‏رود، از مسير رهروان الهى خارج مى‏شود. «يُرِيدُونَ وَجْهَهُ … تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا» 

10-   كيفر دنياگرايى، غفلت از ياد خداوند است. «تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ

11-  انسان گام به گام سقوط مى‏كند اوّل غفلت، آن گاه هوسرانى و سپس مسير انحرافى. «أَغْفَلْنا، اتَّبَعَ هَواهُ، كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً»

12-   اعتدال، ارزش و زياده‏روى ضد ارزش است. «وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً»