چهاردهم ربیع‌الثانی، یادآور قیام مختار ثقفی است؛‌ همان کسی که بعد از قیام حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در روز عاشورا، به خونخواهی از این امام همام قیام کرد و قاتلان امام حسین علیه‌السلام را به سزای اعمالشان رساند.

مختار در سال اول هجرت متولد شد. او جنگجویی شجاع بود و به همراه پدرش، در سیزده سالگی در یکی از جنگ‌ها شرکت کرد. مختار را به مدح و ذم توصیف کرده‌اند و به دلیل خونخواهی حسین بن علی و یارانش بسیار او را ستوده‌اند، آن چنان که امام باقر (ع) فرموده است: مختار را دشنام ندهید، او قاتلان ما را کشت و خونخواهی ما نمود.

در میان همه قیام‌هایی که بعد کربلا انجام شد، قیام مختار بیشتر به نگاه و اندیشه اهل بیت به ویژه امام سجاد (ع) نزدیک است گرچه توابین هم نیت پاکی داشتند ولی به نتیجه نرسیدند ولی مختار بالأخره توانست انتقام شهدای کربلا را بگیرد و به نوعی موثرترین قیام در بین قیام‌هایی بود که به خونخواهی امام حسین (ع) انجام شد.
در کتاب ورق‌های آسمانی صفحه ۱۹۶ نقل است که از آیت الله بهجت ره در مورد شخصیت مختار ثقفی و تردیدی که برخی در مورد وی وارد کرده اند، سوال شد.

عین پرسش و پاسخ معظم له چنین است:

سوال: نظر حضرتعالی درباره شخصیت مختار ثقفی که مورد تردید واقع شده است چیست؟ علاقمندیم که دیدگاه شما را در این مورد بدانیم.

پاسخ: مختار اهل نماز بود، او از اولیای خدا بود. نماز با حال و عجیبی می خواند.

در شان مختار (رحمه الله) همین کفایت می کند که قاتل، دشمنان اهل بیت علیهم السلام وقتله‌ی سیدالشهداء علیه السلام بود.

نقل است که می گفت:« فلانی را کشتم، فلانی را کشتم.» تا این که وقتی آخرین نفر را کشت، گفت:« راحت شدم!»

دوره‌ی نهضت او شاید حدود ۹ ماه بود، نوشته اند:« هنگامی که آخرین نفر آن‌ها را که “محمد اشعث” یا “شمر” بود به قتل رساند، گفت:« الان اگر بمیرم، دیگر باکی نیست!» وقتی نهایت مقصودش رسید، گفت:«دیگر اگر بمیرم، غصه ای ندارم.»