​ زوج‌هایی که عاشق یکدیگر هستند خود و شریک زندگی‌شان را از سایر افراد جذاب‌تر تصور می‌کنند. این عدم توانایی در تشخیص زیبایی‌های سایر افراد در حقیقت نوعی مکانیسم دفاعی ناخودآگاهانه است که باعث می‌شود زوج‌ها و شریک‌های زندگی همدیگر را فریب ندهند و مرتکب خیانت نشوند.
بحث در مورد نتایج این تحقیق محققان و پژوهش‌گران را به این باور رساند که «اثر تنزل ادراکی» خارج از ضمیر هوشیار شخص رخ می‌دهد. این امر موجب می‌شود تا از تهدید ناشی از جذابیت افراد دیگر که ممکن است پایه‌های عاطفی و عاشقانه یک زندگی را متزلزل کند، کاسته شود. 
در حقیقت این موضوع نوعی واکنش دفاعی از ضمیر ناخودآگاه انسان برای حفظ کیان یک رابطه عاشقانه است. دانشمندان برای توجیه و توضیح این واکنش دلیل علمی خاصی ارائه نکرده‌اند اما آنچه به نظر منطقی و قابل درک است این است که دو شخصی که یکدیگر را دوست دارند به جای توجه به نکات منفی و غیرجذاب یکدیگر به جنبه‌های مثبت و خوشایند هم دقت می‌کنند و به قدری این وجوه برای آنان بارز و شاخص می‌شود که نکات منفی را در خود حل می‌کند.

 با بررسی یافته‌های این تحقیق دانشمندان اظهار داشتند که چنین ساز و کار مشابهی در روابط غیررمانتیک نیز قابل تعمیم است؛
 به عنوان مثال در موضوعاتی که نیاز به خودکنترلی دارند مانند مقاومت در برابر عدم تناول مواد غذایی مختلف. شاید برخی این مکانیسم را گول زدن خود و دروغ گفتن به ذات تلقی کنند اما اصلا این‌طور نیست، این فرایند در حقیقت لذت بردن از چیزهای مثبت و نادیده گرفتن نکات منفی است. 
گرچه این رفتار نوعی واکنش ناخودآگاه است اما با تمرین و ممارست می‌توان آن را در تمام وجوه و زوایای زندگی به کار بست.