​ 

همه به همدیگر حسودیشان می شود. 

و ما از این حسادت ها دوزخی خلق میکنیم و بسیار بی رحم می شویم. 

 تو ظاهر دیگران را می شناسی و آنان بیرون خودشان را بسیار زیبا جلوه می دهند.

ظاهر انسان ها ویترین نمایشگاه است و بسیار فریبنده. 

تو به سبب حسادت پیوسته در رنج هستی و نسبت به دیگران بی رحم می شوی.

و به سبب حسادت شروع میکنی به ساختگی بودن، 

زیرا شروع می کنی به تظاهر کردن. 

به چیزهایی تظاهر می کنی که نداری، 

چیزهایی که برای تو طبیعی نیستند. 

بیشتر و بیشتر مصنوعی می شوی. 

از دیگران تقلید می کنی، خودت را با دیگران مقایسه می کنی، 

چه کار دیگری می توانی بکنی؟ 

اگر کسی چیزی داشته باشد و تو نداشته باشی و امکانی طبیعی هم برای داشتن آن نداری، تنها راه این است که جایگزینی ارزان برای آن پیدا کنی.  

انسان حسود در جهنم زندگی می کند. 

مقایسه کردن را دور بینداز و حسادت از بین خواهد رفت، 

بی رحمی از بین خواهد رفت و ساختگی بودن از بین می رود. 

ولی فقط وقتی می توانی آن را بیندازی که: 

شروع کنی به رشد دادن گنجینۀ درون خودت، 

راه دیگری وجود ندارد. رشد کن، 

فردی هر چه اصیل تر شو. 

خودت را دوست بدار و به خودت، 

همانگونه که خداوند خلق کرده،  

احترام بگذار و آنگاه بی درنگ 

درهای بهشت برایت گشوده خواهند شد. 

آن درها همیشه باز بوده اند، 

فقط به آن ها نگاه نکرده بودی.