[سوره طه (20): 94]

قالَ يَا بْنَ أُمَّ لا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَ لا بِرَأْسِي إِنِّي خَشِيتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرائِيلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي (94)

(هارون) گفت: «اى فرزند مادرم! [اى برادر!] ريش و سر مرا مگير! من ترسيدم بگويى تو ميان بنى اسرائيل تفرقه انداختى، و سفارش مرا به كار نبستى!» (94)

پس از بازگشت حضرت موسی(ع) از پرده غیبت، جناب هارون (ع) در پاسخی قانع کننده به ایشان برای عدم برخورد انقلابی با سامری فرمود:

«إِنِّي خَشِيتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرائِيلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي؛ من ترسيدم بگويى تو ميان بنى اسرائيل تفرقه انداختى، و سفارش مرا به كار نبستى!» (طه: 94)

برداشتها:

1-   خطر تفرقه‏ى يك امّت، هارون پيامبر را نيز مى‏ترساند. «ِّي خَشِيتُ»

2-   حفظ وحدت، مهم‏تر از نجات يك گروه است. «ِّي خَشِيتُ‏ …رَّقْتَ»

3-   در تصميم‏گيرى‏ها بايد به مصلحت مهمتر  توجّه كرد. «ِّي خَشِيتُ»

4-   در برخوردهاى انقلابى بايد به عوارض كار توجّه كرد و نبايد يك سو نگر بود. «ِّي خَشِيتُ»

5-   خطر تفرقه‏افكنى مهم‏تر از خطر سكوت در برابر انحراف است. «َّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرائِيلَ»

همانگونه که ملاحظه می شود، دلیل منطقی جناب هارون برای عدم برخورد انقلابی با سامری، مصلحتی به نام «جلوگیری از دوقطبی خطرناک» میان مردم بود. دو قطبی ای که فتنه اش از فتنه سامری نیز خطرناک تر بود و «تثبیت حکومت» را نشانه گرفته بود. حضرت موسی(ع) نیز منطق نائبش را پذیرفت و خود با سامری و گوساله اش برخوردی انقلابی کرد