كسی در آتش برود تا نگذارد ديگری بسوزد …
 قرآن و عترت به ما، هم درس شهادت و جهاد و هجرت می ‌دهد هم درس ايثار. در رواياتی كه معصومین علیهم السلام ايثارگران را می ‌ستايند می فرمايند: « من ردّ عن قوم من المسلمين عادية ماء أو نار وجبت له الجنّة» اگر كسی جلوی طغيان آب را بگيرد، نگذارد آب يا سيل يا آب دريا به حيات يا مال يا حيثيت كسی آسيب برساند، او اهل بهشت است
 اگر جايی آتش روشن شده است كسی اين آتش را خاموش كرد، آتش نشان بود و نگذاشت شعله آتش به حريم ديگری سرايت كند، اين اهل بهشت است؛ جوانی كه در دريا نگذارد كسی غرق بشود و خودش را به كام دريا بسپارد اين، اهل ايثار است؛ اين روحيه را كربلا پروراند، اين فكر را سيّدالشهداء ترويج كرد، اين گذشت را حسين ‌بن‌ علی (ع) به ما آموخت.
 بالاترين و برجسته‌ ترين چهره انسانيّت آن است كه كسی خودش غرق بشود تا ديگری را از غرق شدن نجات بدهد، كسی در آتش برود تا نگذارد ديگری بسوزد، اينها اثر كربلاست، اينها اثر نهضت سيّدالشهداست.