هر گاه عیبی در من دیدی،به خودم خبر بده نه کسی دیگر را،

چون تغییر آن دست من است!!!

کار اولت ثواب دارد و نصیحت است، اما گزینه دوم غیبت و گناه است،

چرا موقعی که چیز منفی در کسی می بینیم، جز خودش همه را خبر می دهیم؟؟؟؟؟

 ما شهرت را با صحبت کردن در مورد یکدیگر می دانیم نه با یکدیگر!!!

جمله ای که بر یک هتل نوشته بود شگفت زده ام کرد :

“اگر سبب رضایتت شدیم از ما سخن بگو و گرنه با خود ما بگو”

بر خود تطبیقش دهیم تا غیبت از میانمان از بین برود!!!
نصیحت کن اما رسوا نکن!!!

سرزنش کن اما جریحه دار نکن!!!

بهشت وعده دور از دسترسی نیست اگر بی بهانه خوب باشیم!