در جنگ نظامی، همه خطر را احساس می کنند، محیطی که رزمنده در آن می جنگد، محیطِ نظامی است، همه درگیر جنگ و همه چیز عیان است.

اما در جنگ نرم ، در حالی که همه مشغول زندگی طبیعی شان هستند، تو باید صبورانه و مؤمنانه به جهاد در راه خدا مشغول باشی،

چه بسا اکثریت قریب به اتفاق جامعه ای هم که در آن زیست می کنی بر تو عیب می گیرند، حتی برخی شان تو را ملآمت هم می کنند، می گویند: مگر زن و بچه نداری؟ مگر زندگی نداری؟ تو دیوانه ای فلآنی، مغزت را شستشو داده اند، فایده ی این کارها چیست؟ و…
در جواب چه چیزی را - به عنوان فایده - داری که به ایشان نشان دهی، اگر جنگ سخت بود، که خرمشهر را نشان می دادی، اروند و شلمچه و فتح المبین و ….را نشان می دادی،

ولی در جنگ نرم ثمره ی ملموس اش کم است، اما کارش زیاد است، سپاس و تشکرش کم است، اما هزینه اش زیاد است، پول ندارد، اما مانع دارد، همراهان اش قلیل است، تخریب و توهین اش کثیر است،