«وَ الَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتابِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ إِنَّا لا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ؛ و آنها كه به كتاب (خدا) تمسّك جويند، و نماز را برپا دارند، (پاداش بزرگى خواهند داشت؛ زيرا) ما پاداش مصلحان را ضايع نخواهيم كرد!» (اعراف:170)

از دیدگاه قرآن هر انسان «صالح»ی، لزوماً «مصلح اجتماعی» نیست. بلکه مصلح اجتماعی، انسان صالحی است که دارای دو ویژگی اساسی باشد:

1. «تمسک به کتاب الهی».

2. «عبودیت خداوند و اصلاح سبک زندگی اجتماعی»  در جامعه.

«تمسک به کتاب الهی» در این آیه شریفه، نه به معنای «قرائت قرآن» و نه حتی به معنای «عمل به قرآن در زندگی فردی»، بلکه به معنای راهبردیِ «عمل به نسخه اسلام و قرآن در برنامه ریزی های مختلف اقتصادی، سیاسی، سیاست خارجی، فرهنگی، اجتماعی و…» است. 

منظور از «اقامه نماز» در این آیه که پس از «تمسک به کتاب الهی» بیان شده است، درواقع «نشانه» ای از «عبودیت خداوند» در همه رفتارهای فردی و اجتماعی مردم جامعه است. و چون «تجلی» این «عبودیت» همه جانبه در «اقامه نماز» است، لذا خداوند با عنوان کلی و راهبردی «اقامه نماز» از آن یاد کرده است. چراکه طبق آیات قرآن کریم، نتیجه اقامه نماز در جامعه (به معنای حقیقی کلمه)، چیزی جز اصلاح سبک زندگی مردم در جهت عبودیت خداوند نیست: 

«إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَر؛ نماز از زشتى‏ها و منكرات باز مى‏دارد.» (عنکبوت: 45)
هرگاه «فحشاء و منکر» در جامعه کم شد و یا به عبارت دیگر، سبک زندگی مردم اصلاح و مقید به ضوابط کتاب و سنت شد، می توان گفت «نماز» در آن جامعه به معنای حقیقی کلمه، «اقامه» شده است. 

با این نگاه باید گفت، با وجود تأکید بیشتر دین اسلام بر اهمیت «نماز» نسبت به «قرآن»، سرّ تقدم «تمسّک به کتاب» بر «اقامه نماز» در این آیه شریفه، همین است که با تمسّک به قرآن (هم قرآن صامت و هم قرآن ناطق) در همه برنامه ها و سیاست گذاری های اقتصادی، فرهنگی و سیاسی توسط مصلحین جامعه است که «اقامه نماز» و- به معنای دقیق تر- «عبودیت الهی» بصورت حقیقی در زندگی مردم جامعه محقق خواهد شد و سراپای زندگی مردم رنگ و بوی عبودیت خداوند به خود خواهد گرفت. 

به عبارت دیگر، هرچقدر در عبادات و برنامه ریزی های فردی، «خواندن نماز» بر «قرائت قرآن» اولویت دارد، در برنامه ریزی های اجتماعی، «تمسک به قرآن» بر «اقامه نماز» اولویت دارد.