نام رباب آمد و شعر، اشک ریز شد/

هر کس غلامِ اصغرتاݩ شد عزیز شد
حق می دهم به دلهره ی قلبِ ‌مادرش/

«شش ماه» مانده ست ز عمرِ کبوترش!
حق می دهم به اصغر و خوابی که دیدنی ست/

پای رقیه گشته اگر بالشِ سرش
حق می دهم به عمه اگر بغض کرده است/

اصغر به جای خالی محسن برادرش
اندازه ی سه شعبه مرا آب می کند/

تا فکر می کنم به گلویش… به پیکرش…
هرگز گمان نیزه نشینی به سر مبـــاد/

آن را که هست از پرِ جبریل بسترش
دلشوره، رنج می دهد این شیرخوار را/

با دیدن سکینه و خلخال و معجرش
جشن تولدشسند_غربت خداست/

«شش ماه» بعد می شود این طفل یاورش
در مقتل آمده است:« علی ذبح می شود!»/

صد بار خوانده ایم و نکردیم باورش
از بس شریف بوده گلویش، به قصد کُشت،/

زانو زده ست حرمله هم در برابرش
«شش ماه» مانده ست که قلب تو گردد آب/

پس اینقَدَر به آب نده عادتش… رباب