بارها گفته ‏ام آدمى كه رنجى مى‏ بيند، دو نگاه دارد:
يكى اينكه ديدى فلانى با من چه كرد؟ و يك موقع هم مى‏ گويد: ديدى فلانى اين بود؟
وقتى ظرف تو مى‏ افتد و مى ‏شكند، يك وقت میگويى: ديدى شكست؟! يا اينكه میگويى: ديدى! شكستنى بود؟
اين نگاه دوم است كه تو را به رحمت حق گره مى ‏زند و مست و مدهوشت مى ‏كند. با اين نگاه و درك مستمر از عنايت‏هاى حق ديگر مگر تو مى‏ توانى ضعف اعصاب بگيرى؟!
ديگران هر چه مى ‏خواهند اذيت كنند؛ ولى «عِنْدَكَ مِمّا فاتَ خَلَفٌ وَ لِما فَسَدَ صَلاحٌ و فِيما انْكَرْتَ تَغْييرٌ فَامْنُنْ عَلَىَّ قَبْلَ الْبَلاءِ بِالْعافِيَةِ وَ قَبْلَ الطَّلَبِ بِالْجِدِةِ وَ قَبْل الضَّلالِ بِالرَّشادِ». 
تو بهره ‏مند مى‏ شوى و قبل از بلاء، عافيت را يافته ‏اى و قبل از ضلال و سردرگمى، به رشد رسيده‏ اى. اين‏ها رحمت حق است كه ظهور و بروز دارد و اين مهربانى و انس اوست كه تو را رها نمى ‏كند.
استاد علی صفایی

 شرحى بر دعاهاى روزانه حضرت زهرا(س)، ص: 19

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ