وقتی باخداحرف میزنے
هیچ نفسے هدرنمے رود
وقتی منتظرخداباشی
هیچ لحظه اے تلف نمیشود
وقتی به خدااعتمادڪنے
هرگزرنگ شکست رانخواهے دید
بدان هرساعتی که از روزهایت می گذرد.
جزیی ازمهلتت رادراین دنیا ازدستت خارج می کند،پس نگذاراین اوقات بدون انجام دادن عمل صالح نزدخدابروند!
قبل ازمردن توشه ای جمع کن❗
حضرت رسول اکرم(ص)فرمودند:
قبر هر روز ۵ مرتبه انسان را صدا میزند،
۱- من خانه فقر هستم با خودتان گنج بیاورید
۲- من خانه ترس هستم با خودتان أنیس بیاورید
۳- من خانه مارها و عقرب ها هستم با خودتان پادزهر بیاورید
۴- من خانه تاریکی ها هستم با خودتان روشنایی بیاورید
۵- خانه ریگ ها و خاک ها هستم با خودتان فرش بیاورید
گنج : لا اله إلا الله
انیس : تلاوت قرآن
پادزهر : صدقه ، خیرات
چراغ : نماز نمازشب
فرش : عمل صالح
《اللهم صل علی محمدوال محمد》
شک
مردی صبح از خواب بیدار شد و دید تبرش ناپدید شده است.
شك كرد كه همسایه اش آن را دزدیده باشد، برای همین تمام روز او را زیر نظر گرفت.
متوجه شد كه همسایه اش در دزدی مهارت دارد، مثل یك دزد راه میرود و مثل دزدی كه میخواهد چیزی را پنهان كند، پچ پچ میكند.
آنقدر از شكش مطمئن شد كه تصمیم گرفت به خانه برگردد، لباسش را عوض كند، نزد قاضی برود و شكایت كند.
اما همین كه وارد خانه شد، تبرش را پیدا كرد؛ زنش آن را جابجا كرده بود.
مرد از خانه بیرون رفت و دوباره همسایه اش را زیر نظر گرفت و دریافت كه او مثل یك آدم شریف راه میرود، حرف میزند و رفتار میكند.
«همیشه این نکته را به یاد داشته باشید که ما انسانها در هر موقعیتی، معمولا آن چیزی را میبینیم که دوست داریم ببینیم»
بعد از رحلت پيامبر اکرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم، بلال ديگر اذان نگفت: تا اينكه روزى حضرت زهرا سلام اللَّه عليها فرمود:
من ميل دارم صداى اذان بلال را بشنوم.
پس بلال را حاضر كردند و او مشغول اذان گفتن شد. بلال گفت: «اللَّه اكبر».
حضرت زهرا سلام اللَّه عليها به ياد پدرش افتاد و شروع به گريستن كرد. چون بلال گفت:
«اشهد ان محمدا رسول اللَّه» حضرت فاطمه سلام اللَّه عليها فرياد بلندى كشيد و بيهوش شد.
اطرافيان فرياد زدند: اى بلال! دست از اذان گفتن بردار كه دختر رسول اللَّه از دنيا رفت.
پس از لحظاتى چند، حضرت زهرا سلام اللَّه عليها به هوش آمد و به بلال فرمود: ادامه بده.
بلال گفت: مرا معاف دار، اى دخت رسول اللَّه! چون مى ترسم با صداى اذان من، روح از تن مباركت بيرون رود. پس آن حضرت بلال را معاف كرد- و آن اذان ناتمام ماند.
من لایحضره الفقیه؛ حديث ۹۰۷، ج ۱، ص ۲۹۷
