چرا بعضی آدم ها با کوچکترین گناهی تو همین دنیا مجازات میشن .
اما یه سری هر گناهی دلشون می خواد میکنن و روز به روز هم پیشرفت ؟؟؟
پس عدالت خدا کجاست !!
آدمها سه دسته اند :
عینک
ملحفه
فرش
وقتی یک لکه چایی بنشیند روی عینک بلافاصله آن را با دستمال کاغذی پاک می کنی
وقتی همان لکه بنشیند روی ملحفه می گذاری سر ماه که با لباسها و ملحفه ها جمع شود و همه را با هم با چنگ می شویی!
اما وقتی همان لکه بنشیند روی فرش میگذاری سر سال با دسته بیل به جانش می افتی .
خدا هم با بنده های مومنش مثل عینک رفتار می کند. بنده های پاک و زلال که جایشان روی چشم است تا خطا کردند بلافاصله حالشان را می گیرد (البته در دنیا و خفیف)
دیگران را به موقعش تنبه می کند آن هم با چنگ …
و آن گردن کلفت هایش را می گذارد تا چرک هاشان جمع شود
قرآن کریم می فرماید: ما به کافران مهلت می دهیم تا بر کفر خویش بیافزایند…
و سر سال ( یا قیامت / یا هم دنیا و هم قیامت ) حسابی از شرمندگی شان در می آید
شهیدمهدی زین الدین:
هر کس در شب جمعه شهدا را یاد کند.
شهدا هم او را نزد اباعبدالله یاد می کنند.
شهدا را یاد کنید ولو با ذکر یک صلوات.
شادی روح شهدا صلوات
#چلـــو_ڪبـــاب
دوره جوانے ابـراهیـم بود. در بازار ڪار میڪرد ابـراهیـم هفته ای یڪبار ما را در چلوڪبابے محل دعوت مےڪرد چند هفتہ گذشت. یڪبار گفت: امروز مصطفی پول غذا را حساب ڪرد همه از او تشکر ڪردیم هفتہ بعد گفت: امروز سعید پول غذا را حـساب ڪرد و همینطور هفتہ های بعد…
ابـراهیم شـهید شد یڪروز دور هم نشسته بودیم. بحث چلوڪباب شد. مصطفی گفت: یادتان مےآید ڪہ ابـراهیـم گفت مصطفی امروز پـول غذا را می‌دهد؟ آن روز هم پ ول را ابـراهیـم داد. اما براے اینڪه من خـجالت نڪشم…
سعید با تـعجب گفت: من هم همینطور… و بقیه هم همین را گفتند آن روز فهمیدیم در تـمام مدتے ڪه ما با ابراهیم چلوڪباب مےخوردیم تـمام پول غـذا را خودش میداد. چون ما از لحاظ مالے ضعیف بودیم؛ اما این ڪار را ڪرد ڪه ما هم از غذاے خوب لذت ببریم.
” چه آدمـے بـود این #ابراهیــم”
امام باقرعلیه السلام:
اَلبِرُّ وَ الصَّدَقَةُ يَنفيانِ الفَقرَ وَ يَزيدانِ فِى العُمرِ وَ يَدفَعانِ عَن صاحِبِهِما سَبعينَ ميتَةَ سوءٍ ؛
كار خير و صدقه، فقر را مى بَرد، بر عمر مى افزايد و هفتاد مرگ بد را از صاحب خود دور مى كند.
من لا یحضره الفقیه
حضرت سلیمان گنجشکی را دیدند که با عجله و با تمام توان به آتش نزدیک می‌شد و برمی‌گشت!
پرسیدند: چه می‌کنی؟
پاسخ داد: در این نزدیکی چشمه آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می‌کنم و آن را روی آتش می‌ریزم…
ایشان گفتند: حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می‌آوری بسیار زیاد است و این آب فایده‌ای ندارد.
گفت: شاید نتوانم آتش را خاموش کنم، اما آن هنگام که خدا می‌پرسد: زمانی که دوستت در آتش می‌سوخت تو چه کردی؟
پاسخ می‌دهم: هر آنچه از من بر می‌آمد!
