​آیت الله حائری شیرازی
تربیت حسینی
امامان ما تفقّه در دین را به‎خوبی به اولادشان یاد می‎دادند و آنها را تربیت می‎کردند. پس از عاشورا اوضاع کمی آرام‎تر شده بود و یزید بر سر صلح آمده بود و می‎خواست استمالت کرده باشد. 
روزی امام سجاد علیه السلام و کودکی از فرزندان امام حسین علیه السلام را نزد خود خواند. یزید رو به آن کودک کرد و گفت: آیا با پسر من، خالد، کُشتی می‎گیری؟ آن کودک گفت: نه؛ ولی چاقویی به من بده و چاقویی هم به او تا با هم مقاتله کنیم. یا من او را می‎کشم یا او مرا. 
معنایش این است که کُشتی کار دوستان است و دو رفیق با هم کُشتی می‎گیرند، من با بچۀ تو دوست نیستم. تو با پدر من دوست نبودی، پس من چگونه با بچۀ تو دوست باشم؟! «إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ» (من در صلحم با آنکه با شما در صلح است و در جنگم با آنکه با شما در جنگ است). اسلام این است. 

کتاب آئینه تمام نما/فصل 2، درس‌های عاشورا/ صفحه 68