خداوند متعال در آيات الهي  به پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله) توصيه مي کند تا به امکانات ديگران چشم نداشته باشد:

(وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فيهِ وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى: و زنهار به سوى آنچه اصنافى از ايشان را از آن برخوردار كرديم [و فقط] زيور زندگى دنياست تا ايشان را در آن بيازماييم، ديدگان خود مدوز، و [بدان كه‏] روزىِ پروردگار تو بهتر و پايدارتر است.)(طه: 131)

همچنين بيان مي کند که در برابر امکاناتي که به ديگران داده ايم شما بر توانايي ها و امکانات خود تکيه کنيد نه اينکه خود را با کشورها و شخصيت هاي مختلف مقايسه کنيد و از کمبود هاي خود غمگين و ناراحت بشويد چرا که اين طرز تفکر نشانه عدم رشد كافى و احساس حقارت درونى و كمبود همت مى باشد.

ملتي که مي خواهد در برابر مستکبران دنيا با عزت و سربلندي قد علم کند به جاي اينکه مدام خود را با سرمايه ها و پيشرفت هاي آنها مقايسه کند ، نيروى فكرى و جسمانى خويش را در راه رشد و ترقى خويشتن به كار مى گيرد، و به خود مى گويد من چيزى از ديگران كمتر ندارم و دليلى ندارد كه نتوانم از آنها پيشرفت بيشترى كنم ، من چرا چشم به امکانات و پيشرفت هاي آنها که آن هم فقط در جهت مادي است و در بحران معنويت دست و پا ميزنند بدوزم من خودم بهتر و بيشتر توليد مى كنم .(برگفته از تفسير نمونه)