انسانها در آرزو و درخواست از خداوند، گوناگون‌اند. همّت و آرزوى برخى از آدمیان در همین دنیاى زودگذر و ناچیز خلاصه مى‏ شود. آنها جز دنیا نمى ‏خواهند و جز براى دنیا، در چیز دیگرى سعى و تلاش نمى ‏کنند. به فرموده زیباى حضرت على‏(ع): «همانا #دنیا نهایت دیدگاه کسى است که دیده ‏اش کور است، و از دیدنِ جز دنیا مهجور. و آنکه بیناست، نگاهش از دنیا بگذرد و بداند در پَس آن، خانه [ #آخرت‏ ] است. پس بینا از دنیا رخت بردارد و نابینا رخت خویش در آن گذارد. بینا از دنیا توشه گیرد و نابینا براى دنیا توشه فراهم آرد.»
و امّا گروه دوم از آدمیان، کسانى هستند که همّت خویش را فراتر از جهان مادى قرار داده‏ اند، و اگر هم براى دنیاى خویش تکاپو دارند، به انگیزة توشه برداشتن براى جهان دیگر، حفظ آبرو و مانند آن است. آنها دنیا را محلّ گذر و پل رسیدن به جهان دیگر مى ‏دانند و تمام  تلاش خود را بکار مى‏ گیرند تا در جهان دیگر رستگار شده، در بهشت ابدى پروردگار جاى گیرند. 
سرانجام، اندکى از آدمیان نیز هستند که نه تنها از دام جاذبه ‏هاى فریبنده دنیوى رها مى‏ شوند؛ بلکه از نعمتهاى انبوه بهشت نیز مى ‏گذرند و از خداوند، تنها دیدار جمال او را مى‏ طلبند و به جاى بهشت، بهشت ‏آفرین را تمنّا مى‏ کنند، همان‏گونه که سعدى شیرازى سروده است: 

  ما از تو به غیر از تو نداریم تمنّا    

  حلوا به کسى ده که محبّت نچشیدست. 
در ضمن حکایتى، درباره حضرت فاطمه‏(س) چنین مى‏ خوانیم: «روزى پیامبر اسلام(ص) از دخترش زهرا(س) پرسید: دخترم! چه درخواست و حاجتى دارى؟ هم ‏اکنون فرشته وحى در کنار من است و از طرف خدا پیام آورده است که هر چه بخواهى، تحقق مى ‏پذیرد. حضرت فاطمه‏(س) پاسخ داد: «لذتى که از خدمت حضرت حق مى ‏برم، مرا از هر خواهشى باز داشته است. حاجتى جز این ندارم که پیوسته ناظر جمال زیبا و والاى خداوند باشم.» 
مـنابع

نهج الحياة، ص91.

نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳