« ای ابوخالد!‌ مردمانی که در روزگار غیبت به سر می‌برند و معتقد و منتظرند، از مردمان همه زمان‌ها برترند؛ زیرا خداوند متعال به آنان خرد و فهم و معرفتی داده که غیبت امام زمان برای آنان مانند حضور است. 
خدا این مردم را مانند سربازان پیکارگر صدر اسلام قرار داده است؛ همانند کسانی که در رکاب پیامبر شمشیر می‌زدند و پیکار می‌کردند. 
آنانند اخلاص‌پیشگان حقیقی و شیعیان واقعی. 
آنانند که در نهان و عیان مردم را به دین خدا دعوت می‌کنند»
شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ۱۳۸۰، ج۱: ۳۲۰