شب دراز است ، تو گویی که فقط شب مانده…

فاطمه رفته از این خانه و زینب مانده… 
گفته بودی که خدا جام بلا می دهدش

هر کسی را که در این بزم مقرّب مانده… 
کینه ی بیعت خم بود که سرریز شده

جام خشم است و از آن روز لبالب مانده…
جوهر خون تو با ظرف تنت خورد زمین…

روی دیوار کمی رد مرکّب مانده…
شدت ضربه ی شلاق از آنجا پیداست

که روی در اثر «خط مورّب» مانده… 
روز و شب آنقدر از صبر به دختر گفتی

که خود «صبر» از این صبر معذب مانده…
صبر ارثیه ی زهراست ، به دخترهایش

“فاطمه” رفته از این خانه و “زینب” مانده…
آجرک الله یا بقیة الله اعظم…