[سوره المائدة (5): آيه 100]

قُلْ لا يَسْتَوِي الْخَبِيثُ وَ الطَّيِّبُ وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ (100)

 (به مردم) بگو: پليد و پاك، يكسان نيست، گرچه عدد ناپاكان تو را به تعجّب وادارد. 
پيامها:
1⃣  ملاك در ارزشها، حقّ و باطل است، نه كثرت و قلّت. «وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ»

2⃣  «اكثريّت» و فراوانى، فريب دهنده است، مواظب باشيم. «أَعْجَبَكَ» 

3⃣ منطقِ «خواهى نشوى رسوا، همرنگ جماعت شو» قرآنى نيست. «وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ»
نتیجه :
گاهى بعضى از مردم تحت تاثیر انبوه جمعیت و تمایلات اکثریت قرار گرفته و تصور مى کنند، اگر اکثریت بهر مطلبى تمایل پیدا کرد، این نشانه قطعى و بدون چون و چراى درستى آن مطلب است ، در حالى که چنین نیست و مواردى که اکثریت اجتماعات گرفتار اشتباهات روشن شده اند بسیار زیاد است ، در واقع آنچه براى شناسائى خوب از بد (خبیث از طیب ) لازم است اکثریت کیفى است نه اکثریت کمى ، یعنى افکار قویتر و والاتر و عالیتر و اندیشه هاى تواناتر و پاکتر لازم است نه کثرت نفرات طرفدار. این مساله شاید با مذاق بعضى از مردم امروز سازگار نباشد که بر اثر تلقینات و تبلیغاتى کوشش شده ، همیشه تمایلات اکثریت را به عنوان یک مقیاس سنجش نیک از بد بخورد آنها بدهند، تا آنجا که باور کرده اند، حق یعنى چیزى که اکثریت بپسندد، و خوب چیزى است که اکثریت به آن مایل باشد در حالى که چنین نیست . و بسیارى از گرفتاریهاى مردم دنیا بر اثر همین طرز تفکر است .

قرآن جوامعی را بیان می کند که در آن آنسانهای آلوده در اکثریت و پاکان در اقلیت قرار می گیرند و اکثریت فاسد در این شرایط نمی تواند اقلیت پاک دامن را تحمل کند.

تدوین : رجبعلی بازیاد

خطبه ی ۲۴۱
تشویق یاران به جهاد 
امیرمومنان علیه السلام 
✅و اللَّهُ مُسْتَأْدِيكُمْ شُكْرَهُ وَ مُوَرِّثُكُمْ أَمْرَهُ وَ مُمْهِلُكُمْ فِي مِضْمَارٍ مَحْدُودٍ لِتَتَنَازَعُوا سَبَقَهُ ….

خدا شكرگزاري را بر عهده شما نهاده، و امر حكومت را در دست شما گذارده.
 و فرصت مناسب در اختيارتان قرار داده است تا براي جايزه بهشت با هم ستيز كنيد،
 پس كمربندها را محكم ببنديد، و دامن همت بر كمر زنيد، كه به دست آوردن ارزشهاي والا با خوشگذراني ميسر نيست، 
چه بسا خوابهاي شب كه تصميم هاي روز را از بين برده، و تاريكيهاي فراموشي كه همتهاي بلند را نابود كرده است.

 تدوین:مرتضوی نژاد

مقایسه جنگ طلبی شاهان ایران قبل از اسلام، با صلح طلبی ایران امروز در سایه اسلام :

بین دو امپراتوری ایران و روم، پیوسته نبردهای سنگینی در جریان بود. در سال 539م. انوشیروان با اعلام جنگ به روم، سوریه را متصرف شد و پس از چندی طی سه تجاوز دیگر به روم، باج ها و اسیرهای فراوانی گرفت. تا اینکه در سال 562م. دو کشور یک قراداد صلح پنجاه ساله امضا نمودند.

اما هنوز چندی نگذشته بود که در سال 572م. ایران برای تصرف یمن دوباره جنگ را شروع نمود که تا سال 592م. به درازا کشید. 

در سال 592م. خسرو پرویز به تخت سلطنت نشست و مدتی بین دو کشور حالت صلح برقرار بود تا اینکه در سال 604م. خسرو پرویز حمله وسیع خویش علیه روم را آغاز نمود.

سوریه دیگر بار تصرف شد و در سال 614م. اورشلیم و سال 616م. اسکندریه و سپس تمامی مصر را به تصرف درآورد. در سال 617م. به آسیای صغیر حمله برد و خلتیون( قاضی کوی) را به تصرف درآورده و به مدت 10 سال در اختیار داشت.(1)

البته در طی این مدت، رومی ها نیز بارها ضمن دفع حمله ایرانیان توانستند تا نواحی تیسفون پیشروی نمایند.

این جنگ ها در سال 628م. با مرگ خسروپرویز به سردی گرایید و دو کشور در سر مناطق و مرزهای سابق با یکدیگر توافق نمودند!(2). 

با توجه به برگشت به مرزهای قبل، ثمره این جنگ ها چیزی نبود مگر قحطی در سرزمین ها و فشار بر مردم مستضعف و تضعیف قوای طرفین. 

   ایران امروز:   در 40 سال اخیر که ایران در حد توان برای اهتزاز پرچم اسلام تلاش کرده ، هیچ گونه تجاوز به کشورهای همسایه نداشته و حتی تهدید زبانی هم ننموده است. 

ضمن این که بارها به کمک آنها رفته و در برابر ظلم داعش و رژیم اشغالگر قدس و عربستان و آمریکا به آنها یاری رسانده است.

1-  جهان در عصر بعثت حضرت محمد (ص) خاتم پیامبران، ص 120.

2-   سیر تمدن، ص 395.
******************** 

منبع: بررسی دیپلماسی عصر نبوی (نویسنده: محمد حسین پورامینی)

انتشار: بهمن 1391 
تدوین : سید محمد حسین مرکبی

خطبه ی ۱۷۰

مثل مولایمان  گفتگو کنیم 
?امیرمومنان علیه السلام فرمودند:?

وَ قَدْ أَرْسَلَهُ قَوْمٌ مِنْ أَهْلِ الْبَصْرَةِ لَمَّا قَرُبَ ( عليه السلام ) مِنْهَا لِيَعْلَمَ لَهُمْ مِنْهُ حَقِيقَةَ حَالِهِ مَعَ أَصْحَابِ الْجَمَلِ لِتَزُولَ الشُّبْهَةُ مِنْ نُفُوسِهِمْ فَبَيَّنَ لَهُ ( عليه السلام ) مِنْ أَمْرِهِ مَعَهُمْ مَا عَلِمَ بِهِ أَنَّهُ عَلَي الْحَقِّ ثُمَّ قَالَ لَهُ بَايِعْ فَقَالَ إِنِّي رَسُولُ قَوْمٍ وَ …..

✅چون حضرت امیر علیه السلام  به بصره نزديك شد 

در آستانه جنگ بصره، گروهي از اعراب، شخصي را جهت آگاهي از حقيقت و دانستن علل مبارزه امام (ع) با ناكثين به نمايندگي نزد حضرت علي (ع) فرستادند،
? امام به گونه اي با آن شخص صحبت فرمود كه حقيقت را دريافت، 
?آنگاه به او فرمود، بيعت كن، 

كليب جرمي گفت، من نماينده گروهي هستم و قبل از مراجعه به آنان به هيچ كاري اقدام نمي كنم امام فرمود:

?اگر آنها تو را مي فرستادند كه محل ريزش باران را بيابي،

سپس به سوي آنان باز مي گشتي و از گياه و سبزه و آب خبر مي دادي،

 اگر مخالفت مي كردند و به سرزمينهاي خشك و بي آب روي مي آوردند تو چه مي كردي؟

?گفت: آنها را رها مي كردم و به سوي آب و گياه مي رفتم، امام فرمود: پس دستت را براي بيعت كردن بگشاي.
?مرد گفت: سوگند به خدا به هنگام روشن شدن حق توانايي مخالفت نداشتم و با امام (ع) بيعت كردم

✅تدوین:مرتضوی نژاد

 رأى مردم در دولت پيامبر :
الف: پذیرش مردم:
?اگر مردم فرماندار شهر خودشان را بر کنار کنند و بگویند خودمان می خواهیم فرماندار نصب کنیم، دولت از آن روز به بعد، به آن شهر بودجه نخواهد داد ، بودجه بقیه ادارات راهم قطع می کند.

?اما اگر مردم یک شهر حاکمیت پیامبری را نپذیرند ، اگر برخورد خلاف ادب و تؤطئه ای علیه آن پیامبر نداشته باشند و فقط حاکمیت اورا نپذیرند، خداوند بودجه آن شهر را قطع نمی فرماید، نعمت ها همچنان در اختیار مردم قرار می گیرد، ولی در زمان یک حاکم الهی، نعمت بمراتب فراوان تر خواهد بود. در چنین شهر و دیاری خداوند خوشبختی را هم تضمین نمی کند، چون سعادت بشر فقط با حاکمیت تمام قوانین الهی تضمین می شود.

?در این گونه شهرها مردم مثل کسانی می مانند که سکان را از دست ناخدای کشتی می گیرند ولی نقشه خوانی نمی دانند، بدیهی است عواقب هر اتفاقی را می پذیرند.

?نمونه این شهرها که پیامبر خدارا نپذیرفتند و به زندگی مستقل خود در کنار مسلمین ادامه می دادند، یهودیانی بودند که در مدینه شهرک های جداگانه ای داشتند، پیامبر هم با آنها قرار داد عدم تعرض امضاء کردند.

?بر طبق قرآن مجید هر قانون و نظام بيگانه با خدا، فاقد مشروعيت است. خداوند در آیه  44سوره مائده می فرماید: كسانى كه بر مبنای آن چه خدا نازل كرده، داورى نكنند، آنان از جمله كافرانند.

?و در آیه 48 اجازه حکومت به پيامبر اسلام(ص) داده می فرماید: ميان آنان به موجب آن چه خدا نازل كرده، داورى كن.

?یعنی اعتبار حكومت پيامبر(ص)، بخاطرنصب از طرف خداوند است ، حال اگر مورد پذیرش مردم، واقع شود این حکومت الهی و خوشبخت کننده آغاز می شود.
تدوین : سید محمد حسین مرکبی