#مدح_و_میلاد_حضرت_زهرا
از بس که فرشته است گُذر جای ندارد
جبریل سر آورده و پَر جای ندارد
بند آمده این راه دگر جای ندارد
با دختر بابا که پسر جای ندارد
امشب شبِ عشق است،شبِ مادر باباست
با قبله بگو قبله‌یِ ما حضرت زهراست
بالاتر از آن خط که نوشتند تو هستی
مدحی که نخواندند و نگفتند تو هستی
با نقطه‌یِ با ، نقطه‌یِ پیوند تو هستی
آیینه قدی خداوند تو هستی
چیزی بِجُز از نورِ خداوند نداری
سوگند خدا گفت که مانند نداری
بانو چه شگفت است هُبوتی که تو داری
قدر است چه قدری ملکوتی که تو داری
صد رشته قنات است قنوتی که تو داری
آرامش دریاست سکوتی که تو داری
دریایِ علی ، غیرتِ طوفانی‌ات عشق است
ای مَرد ترین مَرد ، رَجَز خوانی‌ات عشق است
جایی که زِ شانت پدر اُفتاده‌ی تو بود
معراج گُلِ چارقدِ ساده‌ی تو بود
محراب پُر از برکتِ سجاده‌ی تو بود
یک راه اگر بود فقط جاده‌ی تو بود
سلمان شدم از رایحه‌ی نانِ تنورت
ما نانِ تو خوردیم به قربانِ تنورت
آموخت مَلَک پیشِ تو پروانه شدن را
دادید به ما سائلِ این خانه شدن را
مجنون شدن و آتشِ میخانه شدن را
ایوان نجف رفتن و دیوانه شدن را
بر روی لبم خوشتر از این ساغر کج نیست
گویند خلایق که به دیوانه هرج نیست
دلبسته‌ی تو هست خدا شیر خدا نیز
این خانه همه مادری‌اند و دلِ ما نیز
دنبال شما هست نجف و کرببلا نیز
صحن تو بقیع نیست فقط ، صحن رضا نیز
از ریشه‌ی آن چادر اگر ریشه‌ی شیعه است
از خطبه‌ی بُرَّنده‌ات اندیشه‌ی شیعه است
عزم من و تو جزم شد و کارگر اُفتاد
دشمن به عقب رفته و از پشتِ سر اُفتاد
تا پای فشردیم از عالم سپر اُفتاد
با آلِ علی هرکه در اُفتاد وَر اُفتاد
ما صخره‌ی سختیم که از باد نلرزیم
این درس به ما مادرِ ما داد نلرزیم
هرجا که بلند است به زیر قدمِ ماست
بر هرچه سه تیغ است شُکوهِ عَلَمِ ماست
هر بیش که دارند در این پهنه کَمِ ماست
موجیم که آسودگیِ ما عَدَم ماست
ما درس جز از محضر اسلام نگیریم
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
هر بادِ مخالف شده جوشن به تنِ ما
هر تیر توان داد به برخاستنِ ما
با ماست همیشه نفسِ بت شکن ما
در سایه‌ی زهراست تمامِ وطنِ ما
این خصم زبون است اگر بد دهنی کرد
وین سیره‌یِ زهراست که دشمن شکنی کرد
جایی که ملک چشم کِشد گَرد محال است
با نامِ شفا پرورِ تو درد محال است
جز شیر خدا گِردِ تو یک مرد محال است
در پیشِ تو در شهر هماورد محال است
با تیغ به تو تکیه کند شیرِ خداوند
ای خطبه‌ی تو غیرت شمشیر خداوند
از روزِ ازل هر تپشت یادِ علی بود
نَبْضَت ، ضربانت ، نَفَسَت نادِ علی بود
این هشت فلک فاطمه آبادِ علی بود
خانم همه‌ی حرفِ تو فریاد علی بود
میلاد تو و باز نمک گیرِ غدیریم
از توست که مانندِ تو درگیر غدیریم
چادر بتکان اِذن به باران بده بی بی
بر مشکِ ابالفضل کمی جان بده بی بی
مهریه‌ی خود را لبِ طفلان بده بی بی
یک جرعه به این جمعِ پریشان بده بی بی
ما را شبِ جمعه است حرم هم ببر امشب
ما را شبِ جمعه است تو درهم بخر امشب
حسن لطفی
باز باران …
باز باران با ترانه
دارد از مادر نشانه..
بوی باران..
بوی اشک مادرانه
پر ز ناله
کودکی با مادری پهلو شکسته
سمت خانه..
کوچه ها و تازیانه
گریه های کودکانه
حمله ی نامرد پَستی وحشیانه
تازیانه تازیانه. .
پس چرا مادر،
چرا گم کرده راه آشیانه.
باز باران.
دانه دانه ،حیـدرانه
بی صدا و مخفیانه
آه ، از غسل شبانه
زینبــانه
لرزه افتاده به شانه
پشت تابوتی روانه
بـــــاز بـــاران
باز . . .
#ایام_فاطمیه_تسلیت_باد
باز در خانه‌ی دل، شورشِ حسرت آمد
شبِ جمعه شده و وقت زیارت آمد
در کنارِ پسرش فاطمه در کرب و بلا
چقَدَر با تنِ بیمار، به زحمت آمد
السلام علیک یا ابا عبدلله
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلـــــم رخ داد
وسط کوچــه ناگهان دیدم
زن همسایه بر زمین افتـاد
سیب هاروی خاک غلطیدند
چـــادرش درمیان گردو غبار
قبلا این صحــنه را…نمیدانم
درمن انگار میشود تکـــــرار
آه سردی کشید،حــس کردم
کوچــه آتش گرفت از این آه
وسـراسیــــــمه گریه درگریه
پسرکوچکش رسیـــــد از راه
گفت:آرام باش!چیزی نیست
به گمانم فقط کمی کمـــرم
دست من را بگیر، گریه نکنم
مرد گریه نمیکند پســـــرم
چادرش را تکاند با سخــــتی
یاعلی گفت واز زمین پاشـــد
پیش چشمــان بی تفاوت ما
ناله هایش فقط تماشاشــــد
صبح فـــــردا به مـــادرم گفتم
گوش کن! این صدای روضه کیست
طــــــــرف کـــوچه رفتم و دیدم
در و دیوار خانه ایی مشکـــی است
باخودم فکر میکــــــنم حالا
کوچه ی ما چقدر تاریک است
گریه،مــــادر،دوشنبه،در،کوچه
?راستی #فاطمیه نزدیک است…
《سید حمیدرضا برقعی 》
یـــا زهــــــــــرا.س.
