«صقر بن ابي دلف مي گويد: هنگامي که متوکل، مولايم امام هادي عليه‌السلام را به زندان انداخته بود، دلم براي آقا تنگ شده بود، بيرون رفته بودم شايد خبري از امام عليه‌السلام به دست آورم. متوکل درباني داشت، چون مرا ديد گفت: اي صقر! اينجا چه کار مي کني؟! گفتم: هيچ، نشسته ام. گفت: نترس، من هم در مذهب تو هستم. حتما آمده اي از حال امام و مولايت مطلع شوي؟ گفتم: آري. گفت: مي خواهي آقا را زيارت کني؟ گفتم: آري. گفت: بنشين تا نامه رسان برود. چون مأمور رفت، به غلام خود گفت: دست او را بگير و به اطاقي که آن سيد علوي زنداني است ببر و آزاد بگذار. صقر مي گويد: مرا به اطاق آقا برد و گفت: داخل شو. داخل شدم و ديدم امام هادي عليه‌السلام روي حصيري نشسته، و قبر آماده اي مقابلشان کنده شده. سلام کردم و جوابم فرمود. آنگاه امر به نشستن فرمود و نشستم. فرمود: اي صقر، چه باعث شده که اينجا آمده اي؟ گفتم: سرور من! آمدم که از حال شما مطلع شوم، ولي اين قبر را ديدم گريه ام گرفت. فرمود: محزون نباش. آنها نمي توانند نسبت به من ناراحتي ايجاد کنند. گفتم: خدا را شکر. سپس گفتم: سرورم براي من حديثي از رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم نقل شده که معناي آن را نمي دانم، فرمود: چيست؟ گفتم: اين حديث است که «لاتعادوا الأيام فتعاديکم»: «ايام را دشمن نداريد، که ايام نيز شما را دشمن بدارند».فرمود: آري، ايام ما هستيم:سبت (شنبه) نام مقدس رسول اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) است.احد (يکشنبه) نام مقدس علي (عليه‌السلام) است.اثنين (دوشنبه) امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) است.ثلاثا (سه شنبه) علي بن الحسين، محمد بن علي، و جعفر بن محمد (عليهم السلام) است.اربعا (چهارشنبه) موسي بن جعفر، علي بن موسي، محمد بن علي (عليهم السلام) و من است.خميس (پنجشنبه) پسرم حسن (عليه السلام) است.و جمعه، پسر پسرم مي باشد، که اهل حق دور او گرد آيند. و او کسي است که در روي زمين را پر از عدل و داد نمايد، آن چنان که پر از جور و ستم شده باشد. اين است معني «ايام» آنها را دشمن نداريد که آنها نيز شما را در روز قيامت دشمن بدارند. سپس فرمود: زود از اينجا برو که براي تو مطمئن نيستم.
اعلام الوري/ ص411 و کفاية الاثر/ ص285
نرم_افزار_جامع_مهدویت
امام صادق -علیه السلام- فرمودند:
“هر گاه قائم آل محمد قیام نماید به حکم داوود و سلیمان حکم می نماید و قضاوت می کند؛ یعنی از مردم شاهد طلب نمی کند.”
دولت کریمه امام زمان، ص۷۶
بر طبق این کلام نورانی و نیز روایات دیگر، امام عصر قضاوتی حکیمانه خواهند داشت که در خلال آن از هیچکدام از طرفین شاهد و مدرک و دلیلی طلب نخواهند کرد؛ و فقط با علم امامت و به سرعت، حق و حق دار را تشخیص داده و به نفع او حکم خواهند داد.
دیگر اطاله(طولانی شدن) دادرسی و حکم به ناحق وجود نخواهد داشت.
لو قام المهدي لأنکره الناس، لأنّه يرجع إليهم شابّاً وهم يحسبونه شيخاً کبيراً.
ا گر مهدي ـ عليه‌السلام ـ قيام کند مردم او را انکار مي‌کنند و نمي‌شناسند؛ زيرا آن حضرت در اوج جواني ظهور مي‌کند و حال آنکه آنها مي‌پندارند که او پير و کهنسال است.
معجم الاحاديث امام مهدي (ع)/ 354/ 3 از عقد الدرر
نرم_افزار_جامع_مهدویت
«اَللّهُمَّ أصْلِحْ عَبدَکَ وخَليفَتَکَ بِما أصْلَحْتَ بِهِ أنبياءَکَ ورُسُلَکَ وَحُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ وَأَيدْهُ بِروُحِ القُدُسِ مِنْ عِنْدِکَ واسْلُکْهُ مِنْ بَينِ يدَيهِ ومِنْ خَلْفِهِ رَصَداً يحفَظُونَهُ مِنْ کُلِّ سُوءٍ وَأبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أمْنَاً يعْبُدُکَ لا يشرِکُ بِکَ شيئاً وَلا تَجْعَلْ لِأحَدٍ مِنْ خَلقِکَ عَلي وَلِيکَ سُلطاناً وَأْذَنْ لَهُ في جِهَادِ عَدُوِّکَ وعَدوِّهِ واجْعَلني مِنْ أنصارِهِ، إنَّکَ عَلي کُلِّ شَي ءٍ قَديرٌ».
امام علي بن موسي الرضا عليه‌السلام در قنوت نمازشان فرمودند:بارالها! کار ظهور بنده شايسته و خليفه راستينت [امام مهدي عليه‌السلام] را سامان ده - همان گونه که کار پيامبران و فرستادگانت را اصلاح کردي - واز فرشتگانت، نگاهباناني بر او بگمار و از سوي خويش با روح القدس او را ياري و پشتيباني فرما و ديده باناني که از هر گزندي نگاهش دارند از پيش رو و پشت سر همراه وي گردان و ترس و هراس او را به امن و امان دگرگون ساز که او تو را مي پرستد و هيچ چيز را همتا و مانند تو قرار نمي دهد، و براي هيچ يک از آفريدگانت برتري وچيرگي نسبت به ولي خود قرار مده و او را در جهاد با دشمنت و دشمنش اجازت فرما و مرا از ياوران او قرار ده، که همانا تو بر هر کاري توانايي.
جمال الاسبوع/ ص413
نرم_افزار_جامع_مهدویت
« ای ابوخالد! مردمانی که در روزگار غیبت به سر می‌برند و معتقد و منتظرند، از مردمان همه زمان‌ها برترند؛ زیرا خداوند متعال به آنان خرد و فهم و معرفتی داده که غیبت امام زمان برای آنان مانند حضور است.
خدا این مردم را مانند سربازان پیکارگر صدر اسلام قرار داده است؛ همانند کسانی که در رکاب پیامبر شمشیر می‌زدند و پیکار می‌کردند.
آنانند اخلاص‌پیشگان حقیقی و شیعیان واقعی.
آنانند که در نهان و عیان مردم را به دین خدا دعوت می‌کنند»
شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ۱۳۸۰، ج۱: ۳۲۰
