آرامش باید مرکز زندگی باشد ،
آنگاه رفاه به طور خودکار پیرامونت را احاطه می کند.
اگر فرد واقعاً در آرامش باشد ، در رفاه است ، موفق است . آنگاه هرکاری بکند خشنودی به همراه دارد .
آنگاه انسان آرام چنان لمس کیمیاگری دارد که به هر چه دست بزند به طلا بدل می شود .
اما اصل بر آرامش است نه رفاه . رفاه مانند سایه است : هرجا آرامش باشد، رفاه هم هست