ڪلمه «فرج» یعنے،آسودگے از اندوه و غم و بیمارے و آنچه نفوس را از آن ڪراهت است و نیز گشایش را گویند.
«دعای فرج» دعایے است ڪه حضرت صاحب الزّمان علیه السلام آن را به یڪے از شیعیان (محمد بن احمد بن ابے اللیث)آموختند.
علامه میرزا حسین نورے در ڪتاب نجم الثاقب به نقل از ڪنوز النجاح (تألےفشیخ طبرسے رحمه الله)آورده است:
«این دعا را حضرت صاحب الزّمان علیه السلام در خواب به ابے الحسن محمد بن ابے اللیث در شهر بغداد،در مقابر قریش (مرقدمطهر ڪاظمین)تعلیم نموده است.ابے الحسن از ترس ڪشته شدن به مقابر قریش گریخته و پناه برده بود؛ پس به برڪت خواندن این دعا،از ڪشته شدن نجات یافت.»
نجم‌الثاقب/ص262 - 263
دعاے فرج این گونه آغاز می‌شود:

«اَللَّهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ وَ بَرِحَ الخَفَاءُ …»
مصباح الڪفعمی/ص 176

بحارالانوار/ ح 99/ص 18
گفتنے است دعاهاے دیگرے نیز به عنوان «دعاے فرج» موسوم است؛ چنان ڪه مرحوم مجلسے در بحارالانوار،تحت عنوان باب «ادعیة الفرج»39 دعا آورده است.
بحارالانوار/ج95/ص 108
اللهُمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّڪَ الْفَــــرَج