انسان در لحظه مرگ وقتی به اشتباهاتش پی برد؛ به التماس افتاده و تمنّای زندگی دوباره می‌کند؛ ولی دیگر امکان نداشته و اختیار با او نیست. الان همه ما این فرصت را داریم که با اختیار خود بیاندیشیم و افکار و عقائد باطل را به دست خود از خود دور کنیم و به اشتباهاتمان پایان دهیم؛ این پایان زیبا و ارزشمند است.
جهان سراسر نظم و ترتیب است. جهانی که با خلقتی بی نظیر شکل گرفته و نشان قدرت آفریدگار خویش شمرده می‌شود. مگر می‌توان این جهان را بدون هدف دانست؟ مگر می‌توان از حکمت آفرینش آن چشم پوشی کرد؟ مطمئناً خیر؛ ولی در کمال ناباوری غفلت کار خود را کرده و ما از این امور ساده و البته سرنوشت ساز دور می‌کند. خداوند در قرآن کریم بارها بر هدفمندی جهان خلقت و نظام عقاب و پاداش اصرار داشته و در اینجا به یک مورد آن می‌پردازیم؛ خداوند در سوره حجر فرموده:« وَ ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما إِلاَّ بِالْحَقِّ وَ إِنَّ السَّاعَةَ لَآتِيَةٌ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَميلَ[حجر/85] و نيافريديم آسمانها و زمين و آنچه را كه در ميان آنها است مگر با برنامه حقّ و واقعيّت، و همانا قیامت آمدنی است، پس صورتت را از آنها به نوعی نيكو برگردان»
کسانی که برای خداوند جا و مکان فرض می‌کنند در واقع ذات کبریایی او را خوب نشناخته و یا غافل مانده‌اند. خداوند محصور در چیزی نیست و تمام چیزها را باید از آفریده‌های خداوند دانست.
