قبل از صفویه، چیزی به نام قمه زنی در مذهب تشیع وجود نداشت
این عمل غیرعقلانی را به اهل بیت نچسبانید
#بررسی_تاریخی ??
در مورد منشأ اصلی و اولی قمه زنی، اقوال مختلفی وجود دارد؛ اما آنچه که بیشتر از همه مستند و قابل اثبات است، این است که تیغ زنی و قمه زنی رسومی عاریتی اند که از جانب ترک های آذربایجان به فارس ها و اعراب منتقل شده اند.
ابراهیم الحیدری، جامعه شناس، محقق و نویسنده ی عراقی الاصل کتاب تراژدی کربلا نیز براین عقیده است که مراسم هایی از قبیل قمه زنی، قبل از قرن نوزدهم در عراق مرسوم نبوده و به تدریج از اواخر این قرن در آن کشور رواج یافته است. بنابراین مراسم قمه زنی و … از خارج عراق به آن کشور وارد شده و ریشه ی عربی ندارد.
عرب های عراق تا آغاز قرن بیستم در این گونه مراسم ها شرکت نمی کردند؛ این اعمال در ابتدا در میان ترک های عراق، فرق #صوفیه وکردهای غرب ایران مرسوم بود.
گزارشی از مقامات بریتانیایی درباره مراسم عاشورای 1919م. در نجف نیز حاکی است که گروهی صد نفره از شیعیان ترک در آن سال به قمه زنی پرداخته بودند.
✅ ورود قمه زنی به ایران در زمان صفویان و جریان فداییان
پیتر دلاواله، سیاح ایتالیایی، از عزاداری شیعیان در اصفهان عصر صفوی سال 1037 قمری چنین گزارش می دهد:
تشریفات و مراسم عزاداری عاشورا به این قرار است که همه غمگین و مغموم به نظر می رسند و لباس عزاداری به رنگ سیاه – یعنی رنگی که در مواقع دیگر هیچ وقت مورد استعمال قرار نمی گیرد- بر تن می کنند. هیچ کس سر و ریش خود را نمی تراشد و به حمام نمی رود. به علاوه نه تنها از ارتکاب هر گناه پرهیز می کنند، بلکه خود را از هرگونه تفریح و خوشی محروم می سازد.
جمعی در میدان ها و کوچه های مختلف و جلوی خانه های مردم، برهنه و عریان در حالی که فقط با پارچه ی سیاه یا کیسه ی تیره رنگی ستر عورت کرده و سر تا پای خود را با ماده ای سیاه و براق … رنگ زده اند، حرکت می کنند… به همراه این افراد، عده ای برهنه نیز راه می روند که تمام بدن خود را به رنگ قرمز در آورده اند؛ تا نشانی از خون هایی که به زمین ریخته و اعمال زشتی که در آن روز [عاشورا] نسبت به حسین انجام گرفته است، باشد. همه با هم، آهنگ های غم انگیز در وصف حسین و مصائب وارد بر او می خوانند و دو قطعه چوب یا استخوانی را که در دست دارند، به هم می کوبند و از آن صدای حزن انگیزی به وجود می آورند و به علاوه حرکتی به سر و تن خود می دهند که علامتی از اندوه بی پایان آن ها است و بیشتر به رقص شباهت دارد …
?عبدالله مستوفی، شرح زندگانی من با تاریخ اجتماعی و اداری ایران
جلد3
ابراهیم الحیدری، تراژدی کربلا، ترجمه ی علی معموری، ص 475.
سفرنامه پیتردلاواله، ترجمه شجاع الدین شفا
ماندن پروانه در بین قفس‌ها مشکل است
مأمن موج خروشان‌گشته تنها ساحل است
در مرام عاشقی اول قدم سر دادن است
گر چه این تحفه به درگاه عمو ناقابل است
وقت جانبازی شده باید که جانبازش شوم
غفلت از دلدار کار مردمان کاهل است
زاده‌ی شیر جمل باید که شیدایی کند
عمه‌جان رنجه نشو، این حرف‌ها حرف دل است
عمه‌جان یک عده وحشی دور او حلقه زدند
وای عمه! گیسویش در مشت‌های قاتل است
می‌روم تا بیش از این‌ها حرمتش را نشکنند
چکمه‌پوش بی‌حیا از شأن قرآن غافل است
بی‌حیا! یابن‌الدّعی! کم نیزه بر رویش بزن
صورتش بهر رسول الله ماه کامل است
فکر کرده می‌گذارم با سنان نهرش کند
دست‌های کوچکم بهر امامم حائل است
…خوب شد رفتم نمی‌بینم که دیگر بعد از این
قسمت ناموس حیدر ناقه‌ی بی‌محمل است
خوب شد رفتم نمی‌بینم که دیگر بعد از این
کاروان عشق را در کنج ویران منزل است
#مصطفی_هاشمی_نسب
#حضرت_عبدالله_بن_الحسن_ع_شهادت
بارها از نحوه‌ی عزاداری برای سیدالشهداء سؤال می‌شد که چگونه باید عزاداری کنیم؟!
? فقیه مقدس، میرزای تبریزی، در حالی که اشک می‌ریخت، می‌فرمود: امام حسین (علیه‌السلام) هر آنچه را که داشت، در راه خدا فدا کرد و با فداکاری خود، دین را زنده نگه داشت.
و با اهدای خون خود از زحمات رسول اکرم و صدیقه‌ی شهیده و امیرالمؤمنین، علی بن ابی‌طالب و امام حسن مجتبی (علیهم‌السلام) دفاع کرد و از هیچ چیز در راه خدا دریغ ننمود!
حتی از اهل و عیال خود گذشت، حال وظیفه ماست که هر آنچه در توان داریم برای عزاداری سیدالشهداء (علیه‌السلام) به کار گیریم تا این واقعه تا ابد ان‌شاءالله زنده نگه داشته شود.
هر کس بخواهد در آخرت خشنود باشد و حسرت نخورد، باید به معنای واقعی حسینی باشد و در ایام وفیات اهل بیت (علیهم‌السلام) در مجالس حزن شرکت کند…
و هر آنچه در توان دارد کمک کند که ان شاء الله تمامی اعمال در پرونده‌ی او ثبت خواهد شد.
هر کاری که برای امام حسین (علیه‌السلام) انجام بدهید، حتی اشک ریختن بی‌نهایت ثواب دارد و تلاش کنید که در مجالس ابی‌عبدالله با سوز دل گریه کنید…
چنانچه امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: لِکلِّ شَیء ثَوَابٌ إِلاَّ الدَّمْعَةَ فِینَا…
برای هر عملی، ثوابی معین است، مگر اشکی که برای ما می‌ریزد (چرا که ثوابش بسیار فراتر از تعیین به حد خاصی است)
? منبع: سیره عالمانه و پندهای حکیمانه آیت‌الله میرزا جواد تبریزی، ص ۱۱۴.
