اي قبله دين، سرت سلامت، اي قدس!/
آقـــا ! چــقَـدَر کَـرَم بـــِه تــو مـــی آیــد
هــر واژهٔ مــُـحــتــرم بـــِ تــو مـــی آیــد
در جــنـگـــ جــَمــَـل هـم پـدرت گـفـتــــ، بـــهِ تــو
جـانـــَـــم ، چـــقَــدَر عَــلـَم بـه تــو مـــی آیــد
یـکـــ روز مـــی آیــد کـه هـمـــه مـــی گـویــنـد
بــَه بــَه ، چـــقَــدَر حـــرم بـــِ تــو مـــی آیــد
یـکـــ گـنــبــد و پرچم و کبوترهایش
آقـــا ! بـهِ خــودت قــســـم بهِ تــو مـــی آید
جــُـز غـصـــه و غــم نـدیــدی از کـودکـی ات
انــگـار ، کـه لـفـظ “غـــَم” بـــهِ تــو مـــی آیــد
شب جمعه است…هوایت نکنم می میرم
یادی از صحن و سرایت نکنم می میرم
ناله و شکوه حرام است بر عشاق ولی
از فراق تو شکایت نکنم می میرم
سجده بر خاک شما سیره ی هر معصومی است
سجده بر تربت پایت نکنم می میرم
دوریت درد من و نام تو درمان من است
تا خود صبح صدایت نکنم می میرم
به دعا کردن تو نوکر این خانه شدم
هر سحر، شکرِ دعایت نکنم می میرم
“وضع من را به خــــدا روضـه ی تــــو سامان داد
من اگــــر گـــــریه برایـــت نکنــــم می میرم”
جان ناقابل من کاش فدای تو شود
اگر این جان به فدایت نکنم… می میرم!
شعرهایم همگی درد فراق است… ببخش
صحبت از کرب و بلایت نکنم می میرم
شاعر : محمد جواد شیرازی
