تصور کنید همسرتون خوابه! یا دوستتون یا هر کس دیگه ای.شما باهاش تماس میگیرین یا یهو وارد اتاق میشین.اون از خواب بیدار میشه چون شما روند طبیعیشو بهم زدین.
بعضی از آدما عصبانی میشن در این مواقع.یا حتی وقتی خودشون از خواب بیدار میشن ،بعد از بیدار شدن تا 10 دقیقه ساکت هستن.
اگه از خواب بیدار بشن و شما مدام سوال پیچشون کنید با تندی باهاتون حرف میزنن.
 این رفتار کاملا طبیعیه .چون بعضی ها اینجوری نیستند دلیل نمیشه ادمایی که این سبکی هستند مشکلی دارن یا روانی و دیوانه اند.
 صبر کنید… به حریم و استراحت و آرامش و تفاوت ها احترام بزارید.به انسانها فرصت بدین تا بعد از خواب بتونن خودشون رو دوباره بازسازی کنند .بعد باهاشون حرف بزنین.در غیر اینصورت از واکنش اونا شکایت نکنید.چون اشتباه شماست نه اونا!

​

 از اشتباه کردن نترسیم 
اگر مي خواهيد شما را دوست بدارند، اشتباهات خود را بيش از نيكي هاي خود بگوييد. بارون ليتون
عشق، خطاي آشكار فرد در تمايز يك آدم عادي از ديگر آدمهاي عادي است. جرج برنارد شاو
خشم، گرفتن انتقام اشتباه ديگران از خودمان است. الكساندر پوپ
خطاهاي ديگران را، چون خطاهاي خود تحمل كن.فنلن

 متنفر نباش

 عصبانی نشو

 ساده زندگی کن

کم توقع باش

 همیشه لبخند بزن

زیاد ببخش 

یک دوست و همراه خوب داشته باش

​

هروقت اوضاع اونطوری که توقع داریم پیش نمیره یا اتفاق ها اونجوری که دلمون میخواد نمیُفته سریع میگیم خب قسمت نبود ..
اصلا “قسمت نبود” یعنی چی؟

نه!بیخودی خودمونو آروم نکنیم …

از زندگیمون ناراضی هستیم ؛آخرشم میگیم قسمت نبود ! خب چی قسمت نبود؟!!
“قسمت” این نیست که دست روی دست بذاریم و اتفاقای ناخوشایند برامون رخ بده و تهش هم بگیم خب نشد !ما روی ناتوانی هامون برچسب “قسمت نشد” میزنیم…!
اون معلولی که رفت پارالمپیک مدال گرفت هم میتونست بشینه توو خونه بگه قسمت نبود …!

اما تلاش کرد و مدال “قسمتش” شد …برای هدفمون بجنگیم اونوقت میتونیم هر چی که دلمون خواست رو بدست بیاریم؛

اونوقت میبینیم که قسمت شد تمام اون چیزایی که قبلا قسمت نمی شد .

 یک سنگ ریزه ؛ ناچیز است.
اما اگر همین سنگ در جوراب یا کفشت باشد، تو را از رفتن و حرکت باز میدارد..
بعضی چیزها ریز است، ناچیز است اما انسان را از حرکت در راه خدا و به سمت خوبیها باز میدارد.
مثل نامهربانی نسبت به پدر و مادر،

هرچند کم باشد و درحد اه گفتن باشد!

راه بندان خواهد کرد…
این حرف خداست که فرمود:

به پدر و مادر خود، اُف نگو. 
سوره اسرا/۲۳