یکی از وظایف مردم در زمان غیبت، صلهء آنحضرت بوسیله مال(خرج کردن) است. یعنی مومن بخشی از دارایی خود را برای امام زمانش هدیه کند و هرسال بر این عمل مداومت کند و در این عمل، غنی و فقیر و حقیر و شریف و مرد و زن یکسانند. مگر اینکه هرکس به مقدار تواناییَش تکلیف دارد.

 امام صادق میفرمایند: هیچ چیز نزد خدا محبوبتر از اختصاص دادن دِراهم (واحد پول) به امام نیست. و بدرستیکه خداوند دِرهم را برای او (پرداخت کننده) در بهشت همچون کوه احد قرار دهد.

 کتاب اصول کافی
 همچنین امام صادق در تفسیر آیه ۲۴۵ سوره بقره میفرمایند: 

۱- به خدا سوگند این در خصوص صله (خرج کردن) برای امام است.

۲- به درستیکه خدا آنچه را که مردم در اختیار دارند از جهت نیاز به آن قرض نخواسته است، و هر حقی که خداوند دارد، برای ولیِّ اوست…

 اصول کافی جلد ۱ ص ۵۳۷
 آنحضرت در جایی دیگر فرموده اند: هرکس پندارد که امام به آنچه در دست مردم هست احتیاج دارد، کافر است. جز این نیست که مردم نیازمندند که امام از ایشان بپذیرد. خدا امر فرموده که از اموال آنان صدقه و زکات بگیر و آنها را بوسیله آن پاک و تزکیه مینمایی.

 کافی - جلد ۲

​‍

«یعسوب الدین» یکی از القاب زیبای مولی امیرالمؤمنین علیه السلام است.

آیا می‌دانید «یعسوب» به چه معناست؟
عرب به فرمانده‌ی زنبورهای عسل «یعسوب» می‌گوید. هنگامی که زنبورهای کارگر  گل‌ها را برای درست کردن عسل می‌مکند و به کندو باز می‌گردند، ابتدا مورد بازرسی قرار می‌گیرند.

بدین صورت که فرمانده زنبورها (یعسوب) در جلوی در کندو می‌ایستد. آنگاه زنبورها را بو می‌کند، هر زنبوری که بر روی گل بدبود نشسته باشد و توشه بدبو به همراه داشته باشد حق ورود به کندو را ندارد، بلکه مورد تهاجم زنبورهای نگهبان واقع می‌شود، و اگر موفق به فرار نشود لاشه او موجب عبرت سایر زنبورها خواهد شد. 
 آری امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز در روز قیامت بر در بهشت می‌ایستد، و هر کسی را که بوی ولایت آن حضرت را با خود نداشته باشد از ورود به بهشت محروم می‌نماید.
 امام علی علیه السلام:

برای مودب بودن همین بس که آنچه برای خودت دوست داری در حق دیگران روا داری.
 آمالی شیخ طوسی ج۱ ، ص ۱۱۴ 

میلیون ها نفر زیر خاک بزرگترین آرزویشان

 بازگشت به دنیاست
تا یک ” سجده ” کنند

﴿حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ (99) لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحاً فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ (100)﴾

[سورة المؤمنون]

پادشاهی درویشی رابه زندان انداخت،نیمه شب خواب دیدکه بیگناه است، پس اوراآزاد کرد،،

پادشاه گفت حاجتی بخواه !

درویش گفت :وقتی خدایی دارم که نیمه شب تورابیدارمیکندتامراازبند رها کنی،، نامردیست که ازدیگری حاجت بخواهم

خواستند یوسف را بکشند، یوسف نمرد…

خواستند آثارش را از بین ببرند، ارزشش بالاتر رفت…

خواستند او رابفروشند که برده شود،پادشاه شد…

خواستند محبتش از دل پدرخارج شود، محبتش بیشتر شد…

از نقشه های بشر نباید دلهره داشت…

چرا که اراده ی خداوند بالاتراز هر اراده ای است…
یوسف میدانست، تمام درها بسته هستند، اما به خاطر خدا ؛حتی به سوی درهای بسته هم دوید…

و تمام درهای بسته برایش باز شد…
اگر تمام درهای دنیا هم به رویت بسته شد،

به دنبال درهاي بسته برو

چون خدای “تو"و “یوسف” یکی ست…….
از پاهايی که نمی توانند تو را به ادای نماز ببرند،

انتظار نداشته باش که تو را به بهشت ببرند..

 قبرها، پر است از جوانانى که میخواستند در پیری توبه کنند…
رسول الله فرموده اند

نماز صبح : نور صورت

ظهر : بركت رزق

عصر : طاقت بدن

مغرب : فايده فرزند

عشاء : آرامش 

​رهبرانقلاب: بدون تردید، شجاعت امیرالمؤمنین علیه السّلام در میدان زندگی از شجاعت او در میدان جنگ بالاتر بود! ماجرای سبقت به اسلام در دوران نوجوانی، یکی از مصادیق این شجاعت است.

حضرت آن روزی که قبول اسلام کرد که همه به این دعوت پشت کرده بودند و کسی جرأت نمی کرد اسلام آن را بپذیرد.

اینجا این نوجوان بلند شد؛ گفت: من ایمان می آورم! البته قبلاً ایمان آورده بود؛ و این جا ایمان خود را علنی کرد.

امیرالمؤمنین علیه السّلام، آن مؤمنی است که در طول مدت سیزده سال بعثت، هرگز ایمانش مخفی نبود، جز همان چند روز اول. مسلمان ها چند سال ایمان مخفی داشتند؛ اما همه می دانستند که امیرالمؤمنین از اوّل ایمان آورده است و ایمان او مخفی نبود.

این را درست تصوّر کنید: همسایه اهانت می کنند، بزرگان جامعه اهانت و سختگیری می کنند، شاعر و خطیب مسخره می کند، پولدار و آدم پست و رذل اهانت می کند! و امیرالمؤمنین در میان این امواج سهمگینِ مخالف، محکم و استوار مثل کوه می ایستد و می گوید: من خدا را شناخته ام و برآن پافشاری می کند. این شجاعت است.

امیرالمؤمنین در تمام مراحل زندگی، در مکه و در مدینه این شجاعت را از خود نشان داده است. ۲۰بهمن۱۳۷۴

 پیغمبر اکرم صلوات الله علیه و آله وسلم میفرمایند:
 جبرئیل نزد من آمد و گفت: ای محمد، خداوند به تو سلام می رساند و میفرماید: 
نماز را واجب کردم ولی این تکلیف را از معذور و مجنون و طفل برداشتم.
و روزه را واجب کردم ولی آن را برای مسافر و مریض  الزامی نکردم.
و حج را واجب کردم ولی آن را ازغیر مستطیع  نخواستم 
و زکات را واجب کردم ولی آن را از گردن نیازمند ساقط کردم. 
اما دوست داشتن علی بن ابی طالب (علیه السلام) را واجب کردم و محبتش را بر تمام اهل آسمان و زمین الزام نمودم، بدون آنکه رخصتی در آن باشد.
 بحارالانوار ج۴۰ص۴۶

الفضائل ص۱۵۴و۱۵۵