الإمام الكاظم عليه السلام: ما مِن أحَدٍ دَهَمَهُ أَمرٌ يَغُمُّهُ أَو كَرَبَتْهُ كُربَةً فَرَفَعَ رَأسَهُ إلَى السَّماءِ ثُمَّ قالَ ثَلاثَ مَرّاتٍ: بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ إلاّ فَرَّجَ اللّه ُ كُربَتَهُ و أذهَبَ غَمَّهُ؛
امام كاظم عليه السلام فرمودند :هر كس گرفتار چيزى است كه غمگينش مى سازد يا ناخوشايندى كه ناراحتش مى كند، اگر سر به آسمان بلند كند و سه بار «بسم اللّه الرحمن الرحيم» بگويد، بى ترديد، خداوند، گره از كارش خواهد گشوده و غمش را برطرف خواهد كرد.
مكارم الأخلاق، ص 347
امام امیرالمؤمنین(علیه السلام):
«وَ أَنَّ النَّاسَ يَنْظُرُونَ مِنْ أُمُورِكَ فِي مِثْلِ مَا كُنْتَ تَنْظُرُ فِيهِ مِنْ أُمُورالْوُلَاةِ قَبْلَكَ وَ يَقُولُونَ فِيكَ مَا كُنْتَ [تَقُولُهُ] تَقُولُ فِيهِمْ؛ مردم در کارهایت می نگرند، همانگونه که تو در کارهای مسئولان پیش از خود می نگریسته ای؛ و آنچه تو در حق آنان می گفتی، درباره تو خواهند گفت.» (نهج البلاغه؛ نامه53)
امام على عليه السلام: مَنْ أيْقَنَ أنّهُ يُفارِقُ الأحبابَ، ويَسكُنُ التُّرابَ، ويُواجِهُ الحِسابَ، ويَسْتَغْنِي عَمّا خَلَّفَ، ويَفْتَقِرُ إلى ما قَدَّمَ، كانَ حَرِيّا بِقِصَرِ الأملِ وطُولِ العَملِ؛
هر كه يقين كند كه از دوستان جدا خواهد شد و در دل خاک خواهد خفت و حساب و كتابى در پيش رو دارد و آنچه بر جاى مینهد به كارش نخواهد آمد و به آنچه پيش فرستاده نيازمند است، سزاوار است كه رشته آرزو را كوتاه و دامنه عمل را دراز گرداند.
بحار الأنوار: 73/167/31