​

 نقد شهید مطهری درباره  دیگران

ممکن است برخی گمان کنند که انفاق تنها فلسفه‌اش پر شدن خلأهای اجتماعی است، و لذا می‌گویند اگر این مسئله را حکومت و دولت به عهده بگیرد و با سازمان‌هایی که تشکیل می‌دهد مشکلات فقر و مسکنت را حل نماید، دیگر نیازی نیست که به صورت انفاق‌های فردی انجام گیرد.

ولی این‌چنین نیست، یعنی انفاق فلسفه‌اش تنها پر شدن خلأها نیست، بلکه رابطه‌ای با «ساخته شدن» دارد. اینکه انسان چیزی داشته باشد و از خود جدا کند و مظهر رحمانیت پروردگار بشود، نقش بزرگی در ساختن انسان دارد. عطوفت که از ماده عطف است -یعنی تمایل و توجه به دیگران، با دیگران یکی شدن و دل به جای دل آنها نهادن- خود هدف است، هدفی اساسی و قابل اهمیت. اگر چنین مفهومی در جامعه نباشد، عیناً مثل آن است که در محیط خانواده محبت و عطوفت مفقود گردد و به جایش مؤسسات تربیتی تشکیل شود.
 استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج2، ص67

گفتم: خدایا سوالی دارم؟

گفت:بپرس!
گفتم: چرا وقتی شادم همه با من می خندند! ولی وقتی ناراحتم کسی با من نمی گرید؟!!
پاسخ آمد:شادی را برای جمع کردن “دوست” آفریدم! ولی غم را برای انتخاب “بهترین دوست"….!!!

به هر کس “نیکی” کنی

او را “ساخته ای”
و به هر کس “بدی” کنی 

به او “باخته ای" 
پس بیا بسازیم و نبازیم. 

جهانگردی به دیدار عارفی رفت،با تحیر وتعجب دید از وسائل لوکس وتجملات در خانه عارف خبری نیست،از او پرسید:وسائل زندگیت کو؟

عارف به اوگفت وسائل تو کجاست؟

او گفت:من مسافرم،مسافر که باخود وسائل برنمیدارد.

عارف گفت: من هم چند سالی در این دنیا مسافرهستم،وسائل بیشتری نیاز ندارم