یک جرعه باشهید
هدف که مشخص باشد،
دشمن که شناسایی شده باشد
دیگر مشکلی نیست و باید هدف‌گیری کرد
یک روز با سلاح نظامی…
روز دیگر با سلاح فرهنگی….
شهید محمودرضا بیضایی
امام صادق عليهالسلام :
مرد براى اداره خانه و خانوادهاش بايد سه كار انجام دهد،هر چند بر خلاف طبع او باشد: خوشرفتارى،گشاده دستى به اندازه ، و غيرت و ناموسدارى.
بحار الأنوار : 78 / 236 / 63
دشمن شناسی از شاخصه های انقلابیگری است
[سوره التوبة (9): آيه 47]
لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ ما زادُوكُمْ إِلاَّ خَبالاً وَ لَأَوْضَعُوا خِلالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَ فِيكُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ (47)
اگر (منافقان) همراه شما به جنگ بيرون آمده بودند، جز فساد، (ترديد و اضطراب، چيزى) بر شما نمىافزودند و به سرعت در ميان شما رخنه مىكردند تا فتنه پديد آورند و در ميان شما كسانى هستند که نفوذ پذیرندو به سخنان آنان گوش و دل مىسپارند و خداوند به حال ستمگران آگاه است.
برداشت ها:
1- نيروهاى انقلابی بايد برگزيده و نفوذ ناپذیر باشند، تعداد نفرات و كميّت، برای آنان مهم نيست. «لَوْ خَرَجُوا» … «ما زادُوكُمْ إِلَّا خَبالًا»
2- خداوند به مؤمنين انقلابی دلدارى مىدهد كه به خاطر تخلّف گروهى از منافقان از جبهه حق، نگران نباشند. «لَوْخَرَجُوا» … «ما زادُوكُمْ إِلَّا خَبالًا»
3- حضور منافقان در بین انقلابیون، عامل تضعيف روحيّه و تفرقه و ترديد است.«لَأَوْضَعُوا خِلالَكُمْ»
4- تحرّكات منافقان، بسيار سريع است. «لَأَوْضَعُوا»
5- همهى مسلمانان، دشمن شناسی دقیق ندارند وخطر منافقان را ممکن است درک نکنند و بعضى سادهلوحانِ زودباور، تحت تأثير قرار مىگيرند. «سَمَّاعُونَ لَهُمْ»
6- منافق، ظالم است و خداوند به آنها هشدار داده است. «وَ اللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ»
ایا این درسته که در نماز تسبیحات اربعه یک بار واجب و سه بار مستحب است ؟
همه مراجع
پاسخ
تعداد تسبیحات اربعه:
- مشهور مراجع: خواندن یک بار تسبیحات اربعه در رکعت سوم و چهارم کفایت می کند(سه بار خواندن مستحب است).
- آیت الله فاضل: بنابراحتیاط واجب باید تسبیحات اربعه سه بار خوانده شود.
- آیت الله سبحانی: تسبیحات اربعه باید سه بار خوانده شود.
توضیح المسائل 16 مرجع مسئله 1005 و اجوبه 483
منبع: مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی
قطره عسل…
قطره عسلی بر زمین افتاد، مورچه کوچکی آمد و از آن چشید و خواست که برود، اما مزه عسل برایش اعجاب انگیز بود، پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید… باز عزم رفتن کرد، اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد، پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد تا هرچه بیشتر و بیشتر لذت ببرد… مورچه در عسل غوطه ور شد و لذت می برد… اما (افسوس) که نتوانست از آن خارج شود، پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت… در این حال ماند تا آنکه نهایتا مُرد… دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ! پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد، نجات می یابد، و آنکه در شیرینی آن غرق شد هلاک میشود…
این است حکایت دنیا…
