نیازبه تعلق داشتن
يكي از مهمترين نياز ما آدما ، نياز به تعلق داشتن (عشق دادن وعشق گرفتن ) هست .
اين نياز در سالهاي زندگي ما با افراد متفاوتي ارضا مي شه .
مثلا در دوره ي كودكي ، اين نياز توسط پدر و مادر در دوره ي نو جواني بوسيله همسالان و دوستان بر آورده مي شه.
اما در بزرگسالي چون انتخاب با خودمون هست سرگردان هستيم كه به اين نياز چگونه رسيدگي كنيم كه صحيح برآورده شود .
يكي از اشتباهات رايج ما اينه كه توقع داريم اين نياز تنها توسط يك نفر كه تمام دنياي ما مي شه بايد برطرف شود بعد شروع مي كنيم روابط اجتماعي و خانوادگيمون رو محدود مي كنيم و براي خودمون هم كف و هورا مي كشيم كه من متعهد هستم كه فلاني تنها فرد مهم زندگيمه .
بعد همون فلاني از وابستگي و توجه و توقعات نا متعادل و زيادي ما به تنگ مياد و احساس خفگي مي كنه و ازمون دلزده و دور ميشه.
و در اين شرايطه كه ما هيچ رابطه ي ارزشمندي نداريم كه با كمك گرفتن از آن ، بتوانيم بحران موجود رو برطرف كنيم و همين باعث ميشه به اشتباه و خيلي زود وارد رابطه ي عاطفي ديگري بشيم كه چون نا آگاهانه و بدون گرفتن درسهاي لازم از رابطه ي قبلي بوده احتمالا شكست بعدي را براي ما به يادگار مي گذارد و اين چرخه متاسفانه همچنان ادامه خواهد يافت و ما نيز همچنان در تنهايي خود غرق تر و بيشتر از پيش احساس ناكامي مي كنيم .
حواسمون باشه لازمه ما اين نياز رو با ارتباطات متفاوت خانوادگي ، اجتماعي و در راس آن زوجي و عاطفي برطرف كنيم.
كه البته منظور نداشتن تعهد در رابطه ي زوجي نيست و لازمه كه از تعادل خارج نشه و مرزها و ارزش ها رو نشكنه و كاملا تعريف شده باشه .
دکترنیلوفراله وردی