١) خطاهاى فكرى (شناختى) خود را شناسايى كنيد.
٢) مشخص كنيد با چه احتمالى ممكن است آنچه را نگرانش هستيد به واقع اتفاق افتد.
٣) بدترين نتيجه، محتمل ترين نتيجه و بهترين نتيجه را مشخص كنيد.
٤) براى خود داستانى درباره نتايج بهتر تعريف كنيد.
٥) مدرك و نشانه اى ثبت كنيد كه ثابت كند اتفاق بسيار بدى نخواهد افتاد.
٦) پيش بينى خود را آزمون كنيد.
٧) با پيش بينى هاى خود برخورد عاقلانه كنيد.
٨) به اين فكر كنيد اگر حادثه ناخوشايندى كه شما پيش بينى ميكنيد اتفاق افتد، از شما چه كارى ساخته است.
٩) فرض كنيد دوست شما با مشكل روبرو شود، به او چه توصيه اى ميكنيد
١٠) به خودتان نشان دهيد كه اين به واقع مسئله خاصى نيست.
?مطمئن باشيد ديگران باعث آن نيستند، مثلا فرزندتان كتك خورده يا اسباب بازيش را از او گرفته اند.
?مطمئن باشيد گرسنه، خسته و خواب الود يا كلافه نيست
?مطمئن باشيد حوصله ش سر نرفته باشد.
?مراقب باشيد با بكن نكنهاي بيهوده او را لجباز نكنيد.
?قبل از رفتن به مهماني برايش توضيح دهيد كجا ميرويد و چه كساني را ملاقات ميكنيد.
?اجازه ندهيد مقابل ديگران دست به مانور بزند و شما هم با داد و دعوا و تنبيه وارد بازي كودكانه او نشويد بلكه او را از محل خارج كنيد و به گوشه يا اتاق ديگر ببريد.
?همقد فرزندتان بنشينيد اگر عصبانيست شما نفسهاي عميق بكشيد تا او هم از شما تقليد كند.بعد به او بگوييد كه ميدانيد عصباني و كلافه است و به او بگوييد دركش ميكنيد اما او اجازه ندارد جيغ بكشد يا چيزي پرت كند يا كسي را بزند.
?اگر رفتار فرزندتان هنوز خارج از كنترل است، و مطمئن هستيد دليل آن خستگي و گرسنگي و رفتار اشتباه ديگران نيست، در روش تربيتي خود تجديد نظر كنيد.
تحقیقات نشان می دهد به میزانی که والدین داد بزنند، فرزندشان کمتر به حرف آنها گوش می دهند.
ممکن است همان لحظه بترسند و اطاعت کنند اما والدین مجبورند هربار بلندتر از دفعه قبل داد بزنند تا فرزندشان را مجبور به اطاعت کنند.
در اکثر مواقع والدینی که داد می زنند از حرف گوش کن نبودن فرزندشان گله دارند.